Ale co, gdzie i jak? Trauma po Bakero nadal trwa

0:1, 0:3, 0:0, 0:1, 0:2, 0:1. Czy moż­na lep­iej sko­men­tować to, co dzieje się ostat­nio w Poz­na­niu? Powraca­ją złe sny z jesieni tego roku, gdy Lech Poz­nań był nieskuteczny. Na chwile udało się prze­budz­ić, ale sny, a w zasadzie już kosz­mary, powraca­ją ze zdwo­joną mocą. Ter­az są jeszcze straszniejsze i bardziej przerażające.

Nie winie Mar­iusza Ruma­ka za to, co obec­nie się dzieje w Poz­na­niu, bo trud­no go o cokol­wiek winić. Jego decyz­je per­son­alne są w moim przeko­na­niu słuszne i racjon­alne. Moż­na wytłu­maczyć, dlaczego w rewanżu z Wisłą zagrał Marcin Kikut, a w trak­cie spotkanie zszedł z boiska sła­by Rafał Muraws­ki. To są decyz­je, których przez ostat­nie kilka­naś­cie miesię­cy brakowało. Ter­az następu­ją, ale odnoszę wraże­nie, że jest już za późno.

Po degren­go­ladzie, jaką w Poz­na­niu zafun­dował nam Jose Mari Bakero dużo cza­su potrze­ba, aby coś z tego zespołu wycis­nąć. W zasadzie poczekać trze­ba do koń­ca sezonu i wtedy dokon­ać prawdzi­wej i sum­i­en­nej oce­ny tego, co stało się przez ostat­nie kilka­naś­cie miesię­cy. „Kole­jorz” grał bez polo­tu, bez fan­tazji, ale i skutecznoś­ci. W tej chwili może­my powiedzieć, że wal­czy o utrzy­manie, bo racjon­alne stwierdze­nie tego, że gramy o puchary zakrawa o kpinę.

Dla Lecha dwa sezony bez star­tu w europe­js­kich pucharach są skok­iem w dół. To stra­ta czegoś, nad czym pra­cow­ano przez kil­ka lat. Nie tylko prestiż, ale i punk­ty do rankingu UEFA. Ter­az to wszys­tko schodzi na dal­szy plan i trze­ba odbu­dować to, co jeszcze nie dawno było dla nas oczy­wiste. Tak jak to, że gramy w pucharach, tak jak to, że wal­czymy o zwycięst­wo, a mecze Lecha oglą­damy, żeby zobaczyć dobrą ofen­sy­wną grę. Dzisi­aj nie ma już takiej pewnoś­ci. Co się stało z tą drużyną?

Ta druży­na nie wyjdzie już z maraz­mu, w jaki wpadła po obję­ciu jej przez Jose Mari Bakero. Ci piłkarze nie zniosą już dłużej traumy gry w Poz­na­niu, mając w pamię­ci metody treningowe Jose Mari Bakero i brak wiary w sukces, jaki zauważyć u nich moż­na było przez ostat­nie kilka­naś­cie tygod­ni. Wyda­je mi się i taka też będzie moja diag­noza. To nie wina sztabu szkole­niowego czy piłkarzy. Oni wszyscy jeszcze nie otrząs­nęli się po Hisz­panie. Zgodzę się, że moż­na od nich wyma­gać więcej, że powin­ni więcej i lep­iej, ale…

Odpowiedz­cie sobie sami. Ale co?