Były prezes Lecha opowiada o Bułgarskiej

- Dębiec to była kole­b­ka, to była osto­ja kolei. Jed­nak był już za mały, na jed­nym meczu było tam 25 tysię­cy ludzi. Ludzie siedzieli na topo­lach i spadali z gałęzi. Coraz więcej kibiców przy­chodzi - opowiadał Jan Pieńczak, który spotkał się dzisi­aj z kibi­ca­mi Lecha w ramach pro­jek­tu „Leg­endy Lecha”.

- Patrzyliśmy jak grali na Dębcu. Chcieliśmy, żeby Lech się rozwi­jał. Pewnego dnia prezes Grab spy­tał mnie: Gdzie jest miejsce na grę, gdzie może­my grać? Od razu wsi­adłem w samochód i zacząłem jeźdz­ić po dziel­ni­cach i szukać miejs­ca — wspom­i­nał prezes.

W tam­tych cza­sach „Kole­jorz” musi­ał zma­gać się prob­le­ma­mi związany­mi ze znalezie­niem obiek­tu, na którym mógł roz­gry­wać swo­je spotka­nia. Prezes Lecha w tam­tych cza­sach roz­maw­iał z Wartą Poz­nań, chcąc wyna­jąć duży sta­dion im. Edmun­da Szy­ca. – Trze­ba jed­nak budować swój sta­dion, a nie baw­ić się w wypoży­czanie i płace­nie słonych pieniędzy – tłu­maczył decyzję o budowie Jan Pieńczak.

Jed­nak aby zacząć budowę sta­diony, trze­ba było przez jak­iś czas gościn­nie wys­tępować. - Czy dzisi­aj komuś się śni, że 65 tysię­cy pójdzie na sta­dion Warty — pytał zgro­mad­zonych Jan Pieńczak. — Kiedy poszedłem do kas i poz­woliłem wejść na obiekt wszys­tkim chęt­nym. Ja was karzę zamknąć — mówił do mnie pułkown­ik. To jest niebez­pieczne. Odpowiedzi­ałem: Tutaj nic się nie stanie, bo nie ma topoli. Najwyżej mniejszy wejdzie na wyższego — dodał.

Po raz pier­wszy gość kibiców na miejs­cu, w którym wybu­dowany jest Sta­dion Miejs­ki pojaw­ił się w 1957 roku. - Dwa miesiące później wjechały pier­wsze wywrot­ki, bo musieliśmy wyrów­nać teren. Na Winogradach budowali osied­la piątkowskie, więc wyko­rzys­tal­iśmy tę ziemię. Przez rok przy­wożono ją tutaj, ale to nie star­czyło, potrze­bowal­iśmy jeszcze pon­ad połowę - wspom­i­nał pomysło­daw­ca przenosin na Bułgarską.

Już wtedy Lech rozpoczął real­iza­cję pier­wszych pro­jek­tów doty­czą­cych pow­sta­nia kom­plek­su obiek­tów dla kilku sekcji klubu. Ze wzglę­du na brak zgody władz państ­wa na podarowanie 100 tysię­cy ton stali potrzeb­nej do budowy pro­jek­tu „Buł­gars­ka”. Niebiesko-Biali mogli sko­rzys­tać z zaled­wie 50 tysię­cy stali, jakie pre­mier mógł przekazać na obiek­ty poza­prze­mysłowe. - W ten sposób upadła ta kon­cepc­ja, musieliśmy zrezyg­nować. Tutaj zde­cy­dowal­iśmy się na sta­dion dla sekcji pił­ki nożnej, hoke­ja oraz sekcji pływack­iej — opowiadał Jan Pieńczak.

Kole­jarze w czy­nach społecznych brali łopaty z kolei i pra­cow­ali w sobo­ty i niedzielę nad pow­staniem obiek­tu. - Dali nam zgodę na stworze­nie obiek­tu na 16 tysię­cy, ale zde­cy­dowal­iśmy się budować od razu na 25 tysię­cy. Rozpoczęła się batalia społecznego budowa­nia tego sta­dionu, który dzisi­aj jest sym­bol­em Poz­na­nia. Wów­czas wszyscy się angażowali. Byliśmy po lat­ach wojny, his­to­rycznej niewoli, nasyceni sił i wszys­tkim, żeby zro­bić jak najwięcej, a nie pytać o pieniądze i godziny. Jedziemy, będziemy, zbudu­je­my, zro­bimy i zwyciężymy. To nam się udało. Dzisi­aj patrzę na sta­dion i wiem, że to jest to, co nakreśliła nam his­to­ria — pod­kreślał bohater pier­wszego spotka­nia z cyk­lu „Leg­endy Lecha”.