Dekady Lecha: 50-te lata Anioły

Przy­go­towal­iśmy dla Was kole­jną część “Dekad Lecha”. Po trzech dobrze przyję­tych odcinkach, pora na kole­jny 0 tym razem poświę­cony latom 1950–1959. Ta deka­da należała zde­cy­dowanie do Teodo­ra Anioły, który stał się nie tylko jed­nym z najskuteczniejszych zawod­ników w his­torii klubu, ale również jed­nym z najwybitniejszych.

Sezon w roku 1950 był udany dla „Kole­jorza”. Przede wszys­tkim za sprawą świetne ofen­sy­wy, w której pier­wsze skrzypce grał Teodor Anioła. W tych roz­gry­wkach zdobył aż 20 bramek i jako pier­wszy piłkarz Lecha został Królem Strzel­ców. To osiąg­nię­cie powtórzył również w następ­nych dwóch sezonach.

Warto również zwró­cić uwagę na śred­nią bramek zdoby­wanych na mecz, ta wynosiła 2,72 gola. Ostate­cznie Niebiesko-Biali zajęli jedynie trze­cie miejsce w lidze, ponieważ gorzej spisy­wali się na wyjaz­dach. Jako cieka­wostkę moż­na potrak­tować spotkanie z Szom­bierka­mi Bytom z 11 sierp­nia 1950 roku. Ten mecz rozpoczął się już o godz. 10 i był najw­cześniejsze rozpoczę­tym w his­torii „Kole­jorza”.

W związku ze słabym wynikiem sportowym postanowiono zmienić tren­era, aby w końcu zdobyć upragnione Mis­tr­zost­wo Pol­s­ki, które wydawało się, że jest w zasięgu ręki. Antoniego Bottchera zamienił Adam Wal­ter, jed­nak ten z Lechem zajął dopiero ósme miejsce i po sezonie postanowiono kole­jny raz dać szan­sę Bottcherowi.

Lech jed­nak popadł w prze­cięt­ność i nie potrafił osiągnąć jakiejkol­wiek sta­bi­liza­cji. Częste zmi­any tren­erów, którzy prowadzili klub nie dłużej niż sezon, pozy­c­je ligowe poniżej szóstego miejs­ca. Kończyła się też era ter­ce­tu ABC – 19 kwiet­nia 1953 roku kari­erę w meczu z Wisłą Kraków zakończył Hen­ryk Czapczyk.

W tym samym roku odbył się jeden z dłuższych meczów w his­torii klubu. 15 listopa­da „Kole­jorz” mierzył się w Pucharze Pol­s­ki ze Stalą Miel­cem, a spotkanie trwało 128 min­ut i ostate­cznie zakończyło się prze­graną 1:2.

Kole­jny sezon nie był także lep­szy. Lech zagrał 20 spotkań i aż 10 z nich zakończył bez zdobytej bram­ki. Łącznie w sezonie tylko czter­naś­cie razy trafi­ał do siat­ki rywala, a jede­naś­cie z nich było zasługą Teodo­ra Anioły. Cza­sa­mi jed­nak zdarza­ło się, że Niebiesko-Biali dawali naszym kibi­com nadzieję na pro­gres. Tak było w 1956 roku, kiedy to po czwartej kole­jce po raz pier­wszy w his­torii po serii spotkań zaj­mowali pier­wsze miejsce.

Zdarzenia z czer­w­ca tego roku nazwane „Czarnym czwartkiem” miały jed­nak na zawod­ników duży wpływ i nie osiągnęli w tym sezonie niczego szczegól­nego. Wciąż jed­nak zain­tere­sowanie kibiców było duże i w 1957 roku pod­ję­to decyzję o pow­ięk­sze­niu do 20 tysię­cy sta­dionu na Dębcu.

W tym samym sezonie Lech jed­nak spadł z ligi, a co więcej z klubu odeszła cała trój­ka bramkarzy. Ten fakt wyko­rzys­tał niespeł­na 17-let­ni Mar­i­an Wilczyńs­ki, który przez cztery lata wys­tępował w Poz­na­niu. W pier­wszym sezonie zagrał we wszys­t­kich 22 meczach zespołu. Po spad­ku do II ligi zde­cy­dowano rozs­tać się z trenerem Mieczysławem Tarką, który przez trzy lata prowadz­ił „Kole­jorza”.

Lech szy­bko chci­ał powró­cić do eli­ty jed­nak cały czas niewiele brakowało. Ostate­cznie przez trzy lata grał na zapleczy Ekstrak­lasy. Do ciekawej sytu­acji doszło nato­mi­ast w 1959 roku, kiedy to w sty­czniu Teodor Anioła, najlep­szy zawod­nik zespołu, wyraz­ił chęć prze­jś­cia do Warty Poz­nań, lokalnego rywala. Uczęszczał nawet na trenin­gi tej drużyny. W odpowiedzi na to zachowanie 7 lutego 1959 roku władze klubu zaw­iesiły zawod­ni­ka na pół roku w związku ze szkodli­wą dzi­ałal­noś­cią na rzecz drużyny.

Do pier­wszego zespołu powró­cił 8 listopa­da 1959 roku i od razu pokazał się z dobrej strony. W wygranym 15:1 meczu z Polonią zdobył osiem bramek.