Jose, gdyby więcej zagrać skrzydłami?

Za cza­sów Jac­ka Zielińskiego ustaw­ie­nie zespołu było bard­zo podob­ne do tego, które oglą­damy obec­nie. Jose Mari Bakero zde­cy­dował się jed­nak nie rzad­ko zrezyg­nować z pozy­cji typowego skrzy­dłowego, na rzecz dwóch dodatkowych środ­kowych pomoc­ników, zapew­ni­a­jąc sobie dom­i­nację w środ­ku pola.

Ta decyz­ja, w moim odczu­ciu, jest jed­nak zgub­na. Odnoszę wraże­nie, że Lech twor­zony jest na wzór Barcelony, lecz nawet ta w swoim ustaw­ie­niu posi­a­da skrzy­dłowych, ale również jest dwóch piłkarzy, którzy założe­nia należące do tych skrzy­dłowych realizują.

Ustaw­ie­nie „Kole­jorza” nie przy­pom­i­na, więc 4–3‑3, a bardziej 4–5‑1, a w zasadzie 4–1‑3–1‑1, z którego bard­zo trud­no prze­jść na tak­tykę z trze­ma napast­nika­mi. Dlat­ego też Lech ma wiele prob­lemów z dojś­ciem do sytu­acji bramkowych. Owszem domin­u­je on w środ­ku pola, ale braku­je tam oskrzy­dle­nia i szy­bkiego wejś­cia w ofen­sy­wę przy wyko­rzys­ta­niu bocznych sek­torów boiska.

Aby nieco zni­welować te bra­ki bard­zo wysoko wychodzą skra­jni obroń­cy, a więc prawy i lewy, przy czym obu ostat­nio wys­tępu­ją­cym na tych pozy­c­jach braku­je szy­bkoś­ci. Ta nie jest ich zaletą, dlat­ego ich gra jest dość pasy­w­na, wol­na, co przekła­da się właśnie na tę nieu­miejęt­ność wyko­rzys­ta­nia skrzydeł.

Rolę roz­gry­wa­nia pił­ki prze­j­mu­ją, więc nie środ­kowi pomoc­ni­cy, a obroń­cy, ponieważ Ci mają zde­cy­dowanie więk­szą łat­wość w znalezie­niu part­nera do poda­nia pił­ki, aniżeli pomoc­ni­cy, którzy jedynie wymieni­a­ją między sobą kil­ka podań, a następ­nie cofa­ją grę do tyłu.

Wejś­cie na boisko Alek­san­dara Tonewa nieco popraw­ia ten ele­ment gry, ale braku­je również takiego gracza po drugiej stron­ie. W takiej sytu­acji lewy obroń­ca rzadziej podłącza się do ofen­sy­wy, nato­mi­ast prawy do gry wychodzi jeszcze wyżej, nie rzad­ko pełniąc funkcję prawego skrzy­dłowego. W przy­pad­ku Grze­gorza Wojtkowia­ka, wyglą­da to bardziej jak trag­i­farsa, bo ten gracz nie ma warunk­ów do tego, aby być takim graczem.

Posi­adanie pię­ciu środ­kowych pomoc­ników usposo­bionych do gry w tej stre­fie boiska ma jed­ną zaletę. Mogą oni bez najm­niejszych prob­lemów przemieszczać się, zmieni­ać pozy­cję, wymieni­ać nimi i robić to bez świado­moś­ci, że ich koledzy nie dadzą sobie rady na pozy­cji wcześniej przez nich samych zaj­mowanej. Lech wymanewrował w ten sposób Cra­cov­ię, ale już Korona i kole­jny rywale byli na to doskonale przy­go­towani i umiejęt­nie prze­ci­w­staw­ili się temu ustawieniu.

Jose Mari Bakero ma niewąt­pli­wie prob­lem z oskrzy­dle­niem gry. Nie ma już do dys­pozy­cji Sła­womi­ra Peszko, prze­bo­jowego jeźdź­ca bez głowy, który cza­sa­mi potrafił szy­bko prze­nieść ciężar gry na drugą stronę boiska, stworzyć liczeb­ną przewagę. Lechowi gra pozy­cyj­na nie wychodzi, gdy ryw­al zamy­ka się pod swo­ją bramką jest to trudne, nawet, gdy nazy­wasz się Jose Mour­in­ho czy Pep Guardi­o­la, a do dys­pozy­cji masz świa­towej klasy zawodników.

Dlat­ego, Jose, może tak więcej skrzydeł?