Lech Conference — Tomasz Wałdoch o szkoleniu w Schalke 04

Lech Con­fer­ence na pewno jest pewnego rodza­ju ewen­e­mentem w Polsce. Wychodzi naprze­ciw tren­erom z mniejszych miast, tren­erom młodzieżowym, którzy w więk­szoś­ci przy­pad­ków nie wyjeżdża­ją na podob­ne szkole­nia za granicę. Pod­czas tegorocznej edy­cji mogliśmy słuchać prele­gen­tów z Liv­er­poolu, czy Juven­tusu, o czym może­cie przeczy­tać w innych tek­stach na naszej stron­ie. Jed­nak główną gwiazdą dzisi­aj w Are­nie był Tomasz Wał­doch, był reprezen­tant Pol­s­ki, obec­nie tren­er młodzieżowy w Schalke 04. Może określe­nie tren­er nie odd­a­je najlepiej funkcji, jaką Wał­doch pełni w klu­bie. Jest on bardziej koor­dy­na­torem między szkołą, a akademią, w której gra­ją młodzi zawodnicy.

Tem­atem wykładu była: „Charak­terysty­ka okre­su roz­wo­ju zawod­ni­ka pomiędzy wiekiem junio­ra, a wiekiem senio­ra oraz związane z nim trud­noś­ci”. Tem­at dłu­gi i skom­p­likowany, ale posz­er­zony o infor­ma­c­je o samym szkole­niu, które przekazał zgro­mad­zonym dzisi­aj w Are­nie słuchaczom.

Ktoś się może zas­tanow­ić: No, ale jak? Porów­nać warun­ki w Polsce i Niem­czech? To abstrakc­ja. Nie jest to do koń­ca prawdą. Młodzież na całym świecie jest taka sama. To, że reprezen­tac­je Niemiec, Anglii, Hisz­panii są dzisi­aj na top­ie, nie znaczy, że zawsze tacy byli. To cięż­ka pra­ca tych wszys­t­kich tren­erów, którzy włożyli swój czas, zaan­gażowanie, by do tego poziomu doprowadz­ić. Trze­ba więc włożyć więcej środ­ków i być bardziej cier­pli­wym, by w przyszłoś­ci zbier­ać owoce ciężkiej pra­cy tren­erów w szkółkach młodzieżowych. To tak tytułem wstępu, prze­jdźmy do tren­era Wałdocha.

Swój wykład rozpoczął od ostat­niego eta­pu zawod­ni­ka, który w Schalke jest real­i­zowany – od drużyny U23. Jak sam zaz­nacza, decyz­ja, czy zachować taką drużynę w klu­bie nie była łat­wa, a jed­nak dzisi­aj twierdzi, że pozostaw­ie­nie tej drużyny było najlep­szym wyjś­ciem. Co się stanie z takim zawod­nikiem, który był w drużynie U19, a nie zała­pał się do pier­wszego zespołu, czy drużyny rez­erw? Może potrze­bu­je jeszcze roku, dwóch lat, żeby wejść na poziom, który poz­woli mu grać na najwyższym szczeblu. I to jest najważniejsza sprawa, jeśli chodzi o tego typu drużynę. Ale nie tylko Schalke tak myśli. Również Borus­sia Dort­mund, jak i inne zespoły niemieck­ie mają podob­ną filo­zofię. Co ciekawe, pod­czas wykładu zacy­tował preze­sa BVB, ale nazwy zespołu nie podał. Schalke nien­aw­idzi się z Borus­sią i ludzie związani w jakikol­wiek sposób z tą pier­wszą drużyną nie mogą wypowiedzieć nawet nazwy znien­aw­id­zonego rywala. Wraca­jąc jed­nak do drużyny U23. Wło­darze klubu stwierdzili, że należy dalej prowadz­ić, dalej ksz­tał­tować tych chłopaków.

Ale co zro­bić, żeby taka druży­na miała sens? Przede wszys­tkim trze­ba stworzyć im pewne warun­ki, by czuli się kom­for­towo. Muszą grać przy­na­jm­niej w 4. lidze. Dlaczego to takie ważne? Po pros­tu muszą mieć satys­fakcję z tego, co robią. Gdy mecz jest o dużą stawkę, satys­fakc­ja również jest więk­sza. Drugą ważną sprawą jest również możli­wość gry. Gdy zawod­nik nie ma takiej możnoś­ci, brak mu motywacji, zaczy­na się po pros­tu zniechęcać.

Tren­er Wał­doch napomknął również o pewnej inic­jaty­wie, która ostat­nio zrodz­iła się w Anglii. Jest tam orga­ni­zowany Puchar młodzieżowy, w którym wszys­tkie młodzieżowe klu­by gra­ją ze sobą. Zrodz­ił się ostat­nio pomysł, by stworzyć taki europe­js­ki puchar. Osiem najlep­szych zespołów z Anglii, do tego zapros­zone ekipy z Europy. Wszys­tko finan­sowane z fed­er­acji ang­iel­skiej. Takie zaprosze­nie otrzy­mało m.in. Schalke 04.

Może warto ter­az prze­jść do samego szkole­nia młodych zawod­ników w Schalke. Celem akademii jest oczy­wiś­cie pod­pisanie przez piłkarza zawodowego kon­trak­tu z klubem. Jeśli taka dro­ga się nie uda, akademia zapew­nia ele­men­tarną edukac­je, co ma skutkować zdaniem matu­ry. Aby taki cel osiągnąć stara się łączyć edukację z piłą nożną. Świet­nym przykła­dem jest sytu­ac­ja, gdy dany młodzieżowiec wyjeżdża na zgrupowanie reprezen­tacji. Dosta­je spec­jalne zwol­nie­nie z zajęć, ale żeby nie mieć zaległoś­ci, na miejs­cu zgrupowa­nia ma orga­ni­zowane zaję­cia indy­wid­u­alne. Pokazu­je to, że naprawdę niemałe środ­ki są inwest­owane w rozwi­janie młodzieży w Niem­czech. W szkole młodzi piłkarze mają przed­miot pił­ka noż­na, który jest dodatkową jed­nos­tką treningową. Jak powiedzi­ał Wał­doch pod­czas wykładu, poma­ga­ją takie zaję­cia zindy­wid­u­al­i­zować jed­nos­tkę treningową. Tren­er może zająć się bardziej zawod­nikiem, co przy wiec­zornym treningu nie jest możliwe.

Ter­az moż­na objaśnić funkcję, jaką w klu­bie obec­nie pełni Tomek Wał­doch. Jest on koor­dy­na­torem między akademią, a szkołą. Kon­sul­tu­je się z nauczy­ciela­mi, co do ocen i tym podob­nych. Moż­na więc śmi­ało powiedzieć, że jest swoistym pośred­nikiem. Koor­dynu­je również jed­nos­t­ki uzu­peł­ni­a­jące w szkole, do której uczęszcza­ją wychowankowie.

Gdy zawod­nik ma 15, 16 lat już widać, że ma potenc­jał, że kiedyś może zajść daleko. Przykła­dem w Schalke jest cho­ci­aż­by Draxler, czy Neuer, który potrze­bowali oszli­fowa­nia, by zajść tak daleko.

Ważne jest w wychowywa­niu przyszłych wiel­kich piłkarzy, by te młod­sze roczni­ki trak­tować, jak swo­je dzieci. Chodzi o więź, która ma łączyć tren­era z podopieczny­mi. Takie pode­jś­cie może pomóc w komu­nikacji, a przez to bezpośred­nio wpłynąć na postępy zawod­ni­ka. Na sam koniec częś­ci teo­re­ty­cznej, Wał­doch powiedzi­ał, że każdy etap szkole­nia, czy to U8, U12, U19, jest ważny. Każdy etap ma bard­zo wiel­ki wpływ na rozwój zawod­ni­ka. Jeśli w takim zes­pole U8 nie wpoi się pod­sta­wowych zachowań, to w U19 nie będzie się w stanie wyplenić pewnych błędów. Trze­ba cier­pli­wie od pod­staw uczyć, jak obchodz­ić się z piłką. To klucz by zawod­nik mógł się praw­idłowo rozwijać.

W częś­ci prak­ty­cznej tren­er Wał­doch z chłopaka­mi z juniorów młod­szych Lecha, pokazał kil­ka ćwiczeń, pod­sta­wowych, ele­men­tarnych. Przyj­mowanie pił­ki, granie z klep­ki. Jeśli takich zagrań się nie opanu­je, to nawet najlep­sza tak­ty­ka nic nie da. Trze­ba więc cią­gle i bez prz­er­wy automatykę pewnych zachowań przypominać.