Lech — Żalgiris: “Kolejorz” walczył, ale grał słabo. Odpadł

Aby myśleć o awan­sie do kole­jnej, ostat­niej już rundy elim­i­na­cyjnej Lech musi­ał zdobyć bramkę. Po porażce w Wilnie i w obliczu kryzy­su „Kole­jorza” sytu­ac­ja była bard­zo trud­na. Znacznie się skom­p­likowała po utra­cie gola. Lech starał się naw­iązać walkę z Litwina­mi, zdobył dwa gole, wygrał 2:1, ale pożeg­nał się z europe­jski­mi pucharami.

Bard­zo zde­ter­mi­nowani do meczu z Żal­girisem podes­zli piłkarze Lecha. Od samego początku wal­czyli, nie odpuszcza­li, mimo tego że grali ner­wowo. Podopieczni tren­era Mar­iusza Ruma­ka spraw­iali dobre wraże­nie, ponieważ niemal nie dopuszcza­li goś­ci do pił­ki. Mieli jed­nak prob­lem z odd­awaniem strza­łów na bramkę, nawet jeśli mogli je odd­awać, to szukali innych rozwiązań.

„Kole­jorz” mógł jed­nak zagroz­ić bram­ce Żal­girisu. W 24. min­u­cie świet­ną okazję miał Hamalainen, który otrzy­mał bard­zo dobre podanie od Kamińskiego, ale zami­ast uderzać szukał poda­nia. Kil­ka min­ut później, dość niespodziewanie, to goś­cie objęli prowadze­nie, kiedy po raz pier­wszy wys­zli z kon­tratakiem więk­szą liczbą zawod­ników. Niepil­nowany przed szes­nastką był Leli­u­ga i uderzył obok bezrad­nego Kotorowskiego i od tego momen­tu to Litwi­ni byli zde­cy­dowanym fawory­tem do awansu.

Piłkarze Mar­ka Zuba po tym golu odżyli i poczuli się zde­cy­dowanie pewniej. Z kolei Lechi­ci nadal grali kon­sek­went­nie swo­je. Byli jed­nak ewident­nie przes­traszeni, bo nawet gdy Trał­ka był sam przed bramkarzem, to zbyt dłu­go zwlekał z odd­aniem strza­łu i defen­sorzy Żal­girisu zdążyli inter­we­niować. Jeszcze przed końcem pier­wszej połowy goś­cie powin­ni objąć prowadze­nie, ale wtedy Kotorows­ki stanął na wysokoś­ci zadania.

Na drugą połowę Lech wszedł bez zmi­an, ale po kilku min­u­tach szkole­niowiec „Kole­jorza” wymienił dwóch skrzy­dłowych, wysyła­jąc na plac gry Teodor­czy­ka i Lovrec­n­ci­c­sa. Chwilę później Ubi­parip miał świet­ną okazję, gdy uderzył głową po rzu­cie rożnym, ale bramkarz Żal­girisu sparował to uderze­nie na korner.

Na pół godziny przed końcem spotka­nia Mar­iusz Rumak desyg­nował do gry Ślusarskiego, zmieni­a­jąc Drew­ni­a­ka. Tren­er Lecha postaw­ił wszys­tko na jed­ną kartę, ale trud­no się mu dzi­wić, ponieważ zespół miał do odro­bi­enia trzy bramkową stratę.

Dru­ga połowa znacznie straciła na atrak­cyjnoś­ci. Konieczność zdoby­cia przez „Kole­jorza” kilku bramek wydawała się trud­na do odro­bi­enia. Litwi­ni nato­mi­ast spry­t­nie grali na czas, krad­nąc przy każdym możli­wym momen­cie kil­ka sekund. Lechi­ci dochodzili do sytu­acji strz­elec­kich, ale gdy mieli okazję do odd­a­nia uderzenia, to byli blokowani przez zawod­ników Żalgirisu.

Lechowi udało się skierować piłkę do bram­ki, ale po strza­le Teodor­czy­ka sędzia boczny pod­niósł chorągiewkę. Później pił­ka jeszcze trafiła w słu­pek. Gola w końcu udało się zdobyć wspom­ni­ane­mu Teodor­czykowi, ale to było zde­cy­dowanie za mało. Nadzieje na skuteczny wynik odżyły, gdy w 90. min­u­cie gola samobójczego zdobył Kanai. Dla goś­ci najlep­szą opcją był odd­ale­nie gry od włas­nego boiska i to robili najlepiej. W dolic­zonym cza­sie “Kole­jorz” zaczął bie­gać, ale kil­ka min­ut gry to zde­cy­dowanie za mało, aby myśleć o awansie.

Po meczu czer­woną kartką ukarany został jeszcze Teodor­czyk, który miał pre­ten­sje do sędziego.

LECH POZNAŃ — ŻALGIRIS WILNO 2:1
BRAMKI: ‘87 Teodor­czyk, ‘90 Kanai -‘29 Leliuga
Żółte kart­ki: Teodor­czyk — Sile­nas, Janusauskas, Per­ić, Freidgeimas

Czer­wona kart­ka: Teodor­czyk (za drugą żółtą)

LECH: Kotorows­ki — Wołąkiewicz, Kamińs­ki, Arbole­da, Hen­riquez – Możdżeń (54. Lovren­ci­cs), Drew­ni­ak (61. Ślusars­ki), Trał­ka, Pawłows­ki (54. Teodor­czyk) — Hamalainen — Ubiparip

ŻALGIRIS: Vitkauskas — Vaitku­nas, Sker­la, Per­ić, Frei­dgeimas – Sile­nas (63.Janusauskas), Kuklys, Zul­pa, Komolov, Leli­u­ga (87. Kanai) – Bil­ińs­ki (69. Velicka)

Widzów: 16 326