Piątek: Bez walki nie ma wiary w siebie

Kibi­com Lecha Poz­nań Walde­mara Piąt­ka przed­staw­iać nie trze­ba. Dziś 36-let­ni bramkarz Kole­jorza ma jeden cel – chce zakończyć kari­erę w ukochanym klubie. 

Nie wyk­luczam tego, że nie wrócę na boisko. Nie wiem, na ile mój orga­nizm mi poz­woli. Ter­az jestem na skrzy­dłach – dzię­ki kibi­com, klubowi, mediom – tak krót­ki okres tu spędz­iłam, ale jed­nak moc­no mnie zapamię­tali. Chci­ałbym zakończyć swo­ją kari­erę tutaj jed­nym meczem. To będzie dla mnie podz­iękowanie. Ja jestem cały czas związany z Poz­naniem. Kilku młodych chłopaków prowadzę w reprezen­tacji – zaz­nacza były bramkarz Lecha.

Od dwóch tygod­ni mis­trz Pol­s­ki przeprowadza akcję „Piąt­ka dla Wald­ka Piąt­ka”. Oprócz pię­ciu zło­tych od każdego sprzedanego bile­tu z meczu ze Śląskiem Wrocław, na licy­tację przez­nac­zone zostały koszul­ki reprezen­tan­tów Pol­s­ki – final­istów Mis­tr­zostw Europy 2016 we Francji – Rober­ta Lewandowskiego, Jaku­ba Błaszczykowskiego, Artu­ra Boru­ca oraz zawod­ni­ka Lecha, Karo­la Linettego.

Ostat­ni raz w Niebiesko-Białych barwach Piątek wys­tąpił w 2005 roku. Wów­czas wykry­to u niego wiru­sowe zapale­nie wątro­by typu C. — Dawno mnie tutaj nie było. Jestem wzrus­zony całą sytu­acją. To, co dzieje się dookoła mnie uskrzyd­la – przyz­na­je. - Takie coś nie jest łatwe, ale mnie bard­zo cieszy. Czu­ję się dobrze. Jestem w pełni sił. Cały czas mam kon­takt z piłką nożną, ale w momen­cie, gdy dowiedzi­ałem się o sytu­acji zała­małem się. Wtedy odszedłem od pił­ki. Były pró­by powro­tu na sta­dion, ale to wszys­tko kończyło się łza­mi – dodaje.

Piątek nie odszedł od fut­bolu. Obec­nie jest trenerem bramkarzy młodzieżowych w reprezen­tacji Pol­s­ki. — Na dzień dzisiejszy współpracu­je z PZPN-em, zaj­mu­ję się tam bramkarza­mi. Dzięku­ję związkowi za to, że mimo choro­by mogę poma­gać młod­szym zawod­nikom. Wielu z nich jest z Lechem. Tak ter­az wyglą­da moje życie – komen­tu­je. — Nie odwró­ciłem się od pił­ki. Śledzę sportowe wyni­ki, zwłaszcza Lecha. Poza tym przez całą moją nieobec­ność kibi­cow­ałem Krzyśkowi Kotorowskiemu. Cały czas utrzy­mu­je­my kon­takt. Pod­czas choro­by mieliśmy takie sytu­acje, że się wspier­al­iśmy – dodaje.

- Pamię­tam, gdy Waldek powiedzi­ał nam o choro­bie. Takich chwil się nie zapom­i­na. To było przykre doświad­cze­nie. Waldek chci­ał grać w piłkę. Wów­czas był powołany do reprezen­tacji Pol­s­ki. Chwilę później przyszła infor­ma­c­ja i choro­bie. Myśleliśmy, że to będzie coś łagod­niejszego, ale stało się tak jak stało. Waldek wró­cił do tren­ingów, ale orga­nizm odmówił posłuszeńst­wa i musi­ał zakończyć kari­erę Dla piłkarza to bard­zo duży cios. Trze­ba się z tego pod­nieść, chwała dla Wald­ka za to, że to zro­bił. Zawsze trze­ba szukać pozy­ty­wów – Waldek ma rodz­inę, ma dwójkę dzieci – ocenił kolegę Krzysztof Kotorowski.

Do pomo­cy piłkar­zowi włączył się klub. Pieniądze z biletów, z licy­tacji powin­ny wystar­czyć na lecze­nie. - Resztę pieniędzy przekaże­my oso­bie, która będzie tego potrze­bowała. Fun­dusze pomogą mi, a także innym – zaz­nacza Piątek. — Dziesięć lat czekałem, aż lek wejdzie na rynek. Ter­az ma już 98% skutecznoś­ci. Lecze­nie będzie trwało 12 tygod­ni. Moja pier­wsza seria mnie dobi­jała, bo miała trwać najpierw trzy miesiące, a trwała rok. Po trzech miesią­cach miałem wynik ujem­ny, po pół roku także. Ter­az będzie to ter­apia tabletkowa. Nie będzie miała takich skutków ubocznych jak przy pier­wszym lecze­niu. Złe wynik zała­manie ner­wowe na pewno wpłynęły na moje pode­jś­cie. Ter­az powin­no być lep­iej – komen­tu­je. — Z per­spek­tyw cza­su wiem, ze czułem się jak małe dziecko – zabra­no mi coś, co mnie baw­iło. Musi­ałem dojrzeć. Moje życie się prze­wartoś­ciowało. W dużym stop­niu pomogła mi rodz­i­na. Mam dwójkę małych dzieci. Moje życie ter­az opier­am na nich. Moim kole­gom nie było łat­wo mnie pocieszyć. Przy­jeżdżał do mnie kapelan. Mi też nie był łat­wo się otworzyć w wywiadach, artykułach. Wolałem, żebym mnie oce­ni­ano nie mówiąc o mnie – przez boisko. Przy takiej akcji w końcu trze­ba się pod­nieść – doda­je.

Na sam koniec kon­fer­encji pra­sowej zawod­nik przeczy­tał przy­go­towany wcześniej cytat, który nie wyma­ga żad­nego komen­tarza. — Bez wspar­cia nie ma motywacji, bez motywacji nie ma wal­ki, bez wal­ki nie ma wiary w siebie, bez wiary w siebie nie ma marzeń, bez marzeń nie ma celu, bez celu życie nie ma sen­su. Mam cel w życiu, chcę jeszcze tutaj wrócić.