Pięć lat prezesowania — udało się osiągnąć wiele

Kończy się pew­na era w Lechu. Jak­iś czas temu Marek Pogorzel­czyk przes­tał być dyrek­torem sportowym, a od 1 listopa­da preze­sem nie będzie już Andrzej Kadz­ińs­ki, który pełnił tę funkcję od dnia, kiedy Lecha prze­jął Hold­ing Amica.

Andrzej Kadz­ińs­ki swo­ją funkcję w Lechu pełnił od 30 maja 2006 roku. Od tamtej chwili rozpoczęło się budowanie nowego, sil­nego Lecha. Trze­ba przyz­nać, że w sporym stop­niu to się udało. Najpierw prze­cież “Kole­jorz” zdobył Puchar Pol­s­ki, później upragnionego majs­tra, a w między­cza­sie były dwie, bard­zo ciekawe, przy­gody z europe­jski­mi pucharami.

Przed kole­jny­mi sezon­a­mi, na gali przestaw­ia­jącej zawod­ników, mogliśmy usłyszeć słynne już “idziemy na majs­tra”. Udało się to po czterech lat­ach preze­sowa­nia Kadz­ińskiego. Ten sukces udało się osiągnąć w sezonie 2009/2010 po 17. lat­ach oczekiwania.

Rok wcześniej udało się zdobyć inne tro­feum — Puchar Pol­s­ki. Również bard­zo cenne. Wtedy trenerem był jeszcze Fran­ciszek Smu­da, który prowadz­ił Lecha przez pier­wsze trzy lata preze­sowa­nia Kadzińskiego.

Później, przez niecałe pół­to­ra roku był nim Jacek Zielińs­ki, które­mu udało się zdobyć wcześniej wspom­ni­ane mis­tr­zost­wo. Od listopa­da roku zeszłego, “Kole­jorza” prowadzi Hisz­pan Jose Mari Bakero, który jed­nak do tej pory sukcesów z Lechem nie odniósł.

Oprócz tro­feów na kra­jowym pod­wórku, Lech za kadencji byłego już preze­sa, miał dwie, bard­zo emocjonu­jące przy­gody z Pucharem UEFA i jego późniejszym następcą — Ligą Europe­jską. W PUEFA, kiedy trenerem był jeszcze Smu­da, udało się awan­sować do III rundy, gdzie Lech odpadł z włoskim Udi­nese. Wcześniej, jeszcze w kwal­i­fikac­jach przy Buł­garskiej niemiłosierne lanie dostał szwa­j­cars­ki Grasshop­pers (6:0), a w bard­zo dra­maty­cznych okolicznoś­ci­ach odpadła Aus­tria Wiedeń (gol Murawskiego w dolic­zonym cza­sie dogry­w­ki. Awans z grupy zapewnil­iśmy sobie zwycięst­wem na sta­dion­ie De Kui­jp, gdzie również nie byliśmy faworytem.

Przy­go­da dru­ga, w LE, była chy­ba jeszcze ciekawsza. Hat-trick Rud­nevsa i remis w w Turynie z Juven­tusem, zwycięst­wo u siebie i kap­i­tal­ny gol Możdże­nia z sze­jka­mi z Man­ches­teru City czy dwie wygrane z Red Bullem Salzburg. Później, wios­ną, wygrana ze Sportingiem Bra­ga u siebie, ale wyższa poraż­ka na wyjeździe. Ówczes­ny Lech był dziełem Jac­ka Zielińskiego i później — po częś­ci — Jose Bakero.

Były też gorsze momen­ty, jak choć­by odpad­nię­cie w sezonie mis­tr­zowskim z Pucharu Pol­s­ki ze Stalą Stalowa Wola czy zwol­nie­nie Jac­ka Zielińskiego w momen­cie, kiedy — wydawało się — klub powoli wychodzi z doł­ka. Miało to miejsce na trzy dni przed arcy­ważnym meczem z Man­ches­terem City.

Prezes odpowia­da również po częś­ci za trans­fery. I tutaj były momen­ty lep­sze oraz gorsze. Okienko trans­fer­owe, kiedy do klubu przys­zli: Robert Lewandows­ki, Ser­mi Stil­ić, Manuel Arbole­da oraz Sła­womir Peszko, moż­na uznać za niezwyk­le udane. Trans­fery Siergiej Kri­w­ca czy Artioma Rud­nie­va były równie dobre. Ale przyjś­cie do klubu takich zawod­ników, jak Haris Handz­ić, Gor­dan Golik, Jan Zapo­to­ka, Krzysztof Chrapek, Joel Tshibam­ba chwały nie przynosi.

Po drodze była też sprzedaż Rafała Murawskiego do rosyjskiego Rubinu Kazań. Jed­na po pół­to­ra roku udało się sprowadz­ić z powrotem do Poz­na­nia byłego kap­i­tana “Poz­nańskiej Lokomotywy”.

Były (i w sum­ie nadal wys­tępu­jąc) prob­le­my ze sta­dionem. Mimo zakończenia budowy już pon­ad rok temu, nadal mamy sporo uchy­bień. Prob­le­my z murawą prze­jdą chy­ba do his­torii klubu. Trawa, na której gra­ją zawod­ni­cy, w ciągu roku zmieni­ana była pięciokrotnie.

Pię­ci­o­let­nia przy­go­da preze­sa Kadz­ińskiego z Lechem była raczej udana. Na kra­jowym pod­wórku zostało wygrane wszys­tko, a i w Europie Lech się pokazał, jako druży­na mogą­ca osiągnąć wiele. Miejmy nadzieję, że z nowym preze­sem będzie równie dobrze, a może i lepiej…