Redakcyjne podsumowanie roku 2014 cz. II

Ciąg dal­szych naszych wyborów doty­czą­cych najlep­szego i naj­gorszego trans­feru i piłkarza, wydarzenia roku, a także bram­ki mija­jącego roku. Zapraszamy!

Klaudia Kaźmierczak

Najlep­szy trans­fer: Darko Jevtić

Zde­cy­dowanie Szwa­j­car o bałkańs­kich korzeni­ach to był strzał w dziesiątkę. Młody, szy­b­ki, kreaty­wny zawod­nik wniósł sporo świeżoś­ci do drużyny Kole­jorza. Może potrze­bował trochę cza­su na akli­matyza­cję, ale z meczu na mecz coraz bardziej się rozkrę­cał. Jego umiejęt­noś­ci tech­niczne zach­wyca­ją wszys­t­kich. Jevtić powinien zostać przy Buł­garskiej jak  najdłużej. To ważny zawod­nik dla Kolejorza.

Naj­gorszy trans­fer:  Maciej Wilusz

Naj­gorszy niewypał. Stop­er być może i się starał, to jed­nak w swoim kilku wys­tę­pach w Niebiesko-Białych barwach nie pokazał się z najlep­szej strony.  Miał kil­ka więk­szych wpadek, w obronie nie widzę dla niego żad­nych pochwał.

Wydarze­nie roku: Zatrud­nie­nie Macie­ja Skorży

Wydarze­nie bez prece­den­su. Szkole­niowiec dłu­go był wymar­zonym sterown­ikiem „Poz­nańskiej Loko­mo­ty­wy” władz klubu. W końcu się udało. Po bla­mażu w europe­js­kich pucharach, zwol­nie­niu tren­era Ruma­ka, mianowa­niu tym­cza­sowego szkole­niow­ca Krzyszto­fa Chroba­ka, to, co miało nastąpić kil­ka lat wcześniej wresz­cie stało się fak­tem – Maciej Sko­rża trenerem Kole­jorza. To on odpowia­da za obec­ne wyni­ki Kole­jorza i za grę piłkarzy, która pod koniec roku była bard­zo dobra.

Najlep­szy mecz: Legia-Lech (2:2)
Kap­i­talne 70 min­ut w wyko­na­niu Lecha. Po bard­zo kiep­s­kich poprzed­nich spotka­ni­ach, wresz­cie kibice oglą­dali takiego Kole­jorza, jakiego chcieli. Wal­czącego ramię w ramię z Legią. Kłopo­ty kadrowe, kon­tuz­ja Ger­go na roz­grzew­ce jedynie pod­niosła morale zawod­ników, którzy po pier­wszych 45 min­u­tach prowadzili przy Łazienkowskiej 2:0. Potem zabrakło sił. Oj, Kasper, gdy­by nie Two­je pudło ….

Naj­gorszy mecz: Pogoń Szczecin-Lech Poz­nań (5:1)

O tym meczu każdy w Poz­na­niu chci­ał jak najszy­b­ciej zapom­nieć. Kom­pro­mi­tac­ja Lecha, popis umiejęt­noś­ci gry Marci­na Roba­ka. Kow­nac­ki strzelił bramkę, pier­wszą w barwach Lecha, a po meczu płakał – to mówi wszys­tko, jak wyglą­dało to spotkanie.

Bram­ka roku: Darko Jevtić w meczu z GKS-em Bełchatów 

W tym roku kil­ka bramek zasługu­je na miano tej najład­niejszej. Były piękne bram­ki z rzutów wol­nych Możdzenia i Dou­glasa. Była petar­da Keity. Była najszyb­sza bram­ka Sada­je­wa. Jed­nak dla mnie wisienką na tor­cie był gol Darko Jevti­cia. To mecz z Bełcha­towem dla Szwa­j­cara był bard­zo ważny. To w tym spotka­niu pomoc­nik się odblokował i pokazał, że Lech to ide­al­ny klub dla zawodnika.

Karol Jaroni

Najlep­szy trans­fer: Darko Jevtić.

Latem do Lecha przy­było 4 zawod­ników, ale tylko jeden z nich prezen­tu­je w miarę sta­bil­ną for­mę. Sada­jew to syn­on­im tyka­jącej bom­by, lecz nikt nie wie kiedy wybuch­nie. Kei­ta był prze­cież przez dłu­gi okres cza­su nieobec­ny w klu­bie, a Wilusz od październi­ka nie mógł grać ze wzglę­du na kon­tuzję barku. Najbardziej wyróż­ni­a­ją­cym piłkarzem tej jesieni okazał się Darko Jevtić. Popisał się cztere­ma strzelony­mi bramka­mi, więc w Lechu lep­si byli tylko Hamalainen i Pawłows­ki. Zagrał także najwięcej spośród przy­byłych zawod­ników, bo aż 1911 minut.

Naj­gorszy trans­fer: Sprzedaż Teodorczyka

O ile na wiado­mość o kup­nie Teo z Lecha do Dyna­ma Kijów wielu kibiców się ucieszyło, o tyle wynikało to raczej z braku sym­pa­tii do tego zawod­ni­ka, co z dobra Lecha. W momen­cie, gdy z Lecha odchodz­ił, w kadrze było tylko dwóch napast­ników: Ubi­parip i Kow­nac­ki. Lech miał nóż na gar­dle i musi­ał wypoży­czyć Sada­je­wa z Lechii. Oczy­wiś­cie zys­ki ze sprzedaży Teo są całkiem pokaźne, lecz sam trans­fer sprowadz­ił na Lecha wiele kłopotów.

Wydarze­nie roku: Poraż­ka ze Stjarnan

Było to spotkanie przeło­mowe, ale i bliź­ni­ac­zopodob­ne do zeszłorocznego z Żal­girisem. W obu meczach Lech grał o wszys­tko, czyli europe­jskie puchary. Atrak­cyjni rywale, pełny sta­dion, mnóst­wo pieniędzy- to mógł zdobyć Lech pokonu­jąc obie drużyny zarówno w tym i zeszłym roku. Nie zdobył żad­nej z tych korzyś­ci, bo oba mecze prze­grał. Prze­grał i to w bard­zo brzy­d­kim sty­lu. O ile rok temu dało się wytłu­maczyć tren­era Ruma­ka, że budu­je zespół, o tyle w tym roku był to niewybaczal­ny skan­dal. Przyniosło to zresztą spore kon­sek­wenc­je, co ma ogromne znacze­nie w min­ionym roku. Ruma­ka zmienił Sko­rża, a atmos­fera wokół klubu kwit­nie. Lech potrze­bował tej zmi­any, choć wiele bólu kosz­towała poz­nańs­kich kibiców. Kto wie, czy gdy­by nie poraż­ka z Island­czyka­mi ta rosza­da na ław­ce tren­er­skiej nie miała­by miejsca.

Najlep­szy mecz: Lech-Jagiel­lonia 6–1

5 kwiet­nia 2014, pięk­na pogo­da i praw­ie osiem­naś­cie tysię­cy kibiców na try­bunach, którzy wierzyli, że ich ukochany Lech w końcu odpali. Odpal­ił. Lech w pięknym sty­lu pokon­ał goś­ci ze wschodu, a jedynym zamartwie­niem Lechitów mogła być jedy­na stra­cona bram­ka z karnego w 89 min­u­cie. Życzę nam wszys­tkim więcej takich zmartwień.

Naj­gorszy mecz:  Legia-Lech 2–0

Każ­da poraż­ka z Legią boli kibiców Lecha najbardziej. Naj­gorsza jest taka, po której legion­iś­ci odbier­a­ją puchar Mis­trza Pol­s­ki. Był to mecz w sty­lu: jak nie idzie, to nie idzie. No i nie szło. Bez wąt­pi­enia wszys­tkie oso­by związane z Lechem, dnia dziec­ka 2014 nie zapiszą do najlepszych.

Bram­ka roku: Legia-Lech 27 wrześ­nia Kamińs­ki na 1:0

Ta bram­ka zapadła mi w głowie najbardziej. Ze wzglę­du na styl, czyli ciężko wytrenowane wyko­nanie rzu­tu rożnego, na które na pewno zespół poświę­cił kil­ka godzin. Ale i sym­bo­l­ikę. Gol otwier­a­ją­cy wynik spotka­nia na sta­dion­ie w Warsza­w­ie strzelony Legii przez wychowan­ka Lecha. Od tego gola zacząłem zauważać w Lechu tren­era Sko­rży coraz to więk­szy potencjał.