Lech Poznań — od A do Z

Koniec roku zbliża się wielki­mi kroka­mi, więc postanow­iliśmy stworzyć alfa­bet Kole­jorza. Młodzież, wyjazdy, Puchar Pol­s­ki czy też Rehas­port. To tylko kil­ka przykładów, które znalazły się w naszym zestawieniu.

Atmos­fera. Początek tego sezonu do udanych nie należał, to też atmos­fera w zes­pole nie mogła być dobra. Dopiero ostat­nie mecze, a w szczegól­noś­ci trzy wygrane z rzę­du zde­cy­dowanie poniosły morale zespołu, a i wspom­ni­ana atmos­fera zde­cy­dowanie się poprawiła.

Bielik. Nie milkną echa o trans­ferze utal­en­towanego zawod­ni­ka do Arse­nalu Lon­dyn. 16-let­ni piłkarz latem za małe pieniądze opuś­cił Lecha i przeniósł się do zespołu mis­trza Pol­s­ki. Ter­az Bielikiem zain­tere­sowany jest klub z Lon­dynu, który ofer­u­je za niego całkiem przyz­woitą sumę.

Czas. Lechi­ci mecze powin­ni kończyć w 80 min­u­cie. Od 81 do 90 stra­cili aż 9 bramek (z Wisłą, Legią, Koroną, Podbeskidziem oraz Piastem). Niek­tóre były na wagę remisu, a niek­tóre w ogóle nie dały punk­tów. Gdy­by nie to, ter­az z pewnoś­cią byli­by lid­erem i nie musieli­by się oglą­dać na inne drużyny.

DWL. Druży­na Kiboli dziel­nie wal­czy w A klasie o awans do wyższej klasy roz­gry­wkowej. Kibole zimę spędzą na pier­wszym miejs­cu w tabeli, mając trzy punk­ty przewa­gi nad drugim zespołem. Oby wios­na była dla nich też taka udana jak jesień, a wtedy roz­gry­w­ki zakończą się awansem do okręgówki.

Europa. Tu nie ma co dużo mówić. Wszyscy wciąż wracamy do pięknego sezonu 2010/2011, kiedy Lech błyszczał w Europie. Ter­az z roku na roku jest tak samo… marnie. Lechi­ci muszą zro­bić wszys­tko, by Europa ponown­ie usłysza­ła o Kolejorzu.

Formel­la. Wychowanek Arki Gdy­nia strzelił do tej pory dwie bram­ki. Pier­wsza padła w wyjaz­dowym meczu przy Łazienkowskiej, a dru­ga dała zwycięst­wo w spotka­niu z Lechią. Młody skrzy­dłowy pokazu­je, że jeśli tren­er Sko­rża będzie na niego staw­iał, to wios­na może należeć do niego.

Gafy. Od razu na myśl przy­chodzi bla­maż w europe­js­kich pucharach. Do tego trze­ba dołożyć pomec­zową kon­fer­encję pra­sową z udzi­ałem trzech piłkarzy. Lechi­ci nie potrafili pokazać klasy na boisku, zatem postanow­ili wybrnąć z sytu­acji przed mikro­fonem. Wys­zli na tym jeszcze gorzej.

Hubert Wołąkiewicz. Stop­er Kole­jorza jako pier­wszy w zimowym okienku trans­fer­owym pożeg­nał się z Kole­jorzem. Żaba w niebiesko-białych bar­wach debiu­to­wał 20 lutego 2011. Wtedy Lech prze­grał w pucha­ro­wym meczu z Polo­nią Warsza­wa. Wołą­kie­wicz w Pozna­niu roze­grał 103 mecze, czte­ro­krot­nie wpi­su­jąc się na listę strzel­ców. Po odej­ściu Rafała Muraw­skiego peł­nił nawet rolę kapi­tana zespołu.

INEA Sta­dion. Na włas­nym sta­dion­ie lechi­ci prze­grali tylko raz. Było to w meczu z Wisłą Kraków, kiedy padł wynik 2:3. Lep­si od poz­na­ni­aków pod tym wzglę­dem, są piłkarze Śląs­ka Wrocław, którzy na swoim sta­dion­ie wygry­wali sied­miokrot­nie i ani razu nie przegrali.

Jarz­mo. Każ­da dobra druży­na, a „Kole­jorza” za taką uważamy, ma od swoich kibiców wyz­nac­zone jakieś wyma­gania. Tym jarzmem na pewno jest czołówka Ekstrak­lasy i oczy­wiś­cie reg­u­larne wys­tępy w Europie. Do pier­wszego Lech cały czas dąży, raz wychodzi mu to lep­iej, a innym razem nieste­ty gorzej, jed­nak Liga Europy jak na razie drzwi do Ligi Europy już od trzech lat są dla lechitów zamknięte.

Kibice. Od zawsze napędza­li „Loko­mo­ty­wę”. Podob­nie było i w tym roku. No, może poza jed­nym znaczą­cym protestem. Hasło: „Dobre fury i wypłaty, od stu­den­tów w piłkę baty” pokaza­ło, że z kibolem nie moż­na zadzierać.

Lim­it. W tym przy­pad­ku lim­it cier­pli­woś­ci. Ma to do siebie, że w Poz­na­niu bard­zo szy­bko się kończy. I był już na wycz­er­pa­niu, gdy­by nie dobry fin­isz lechitów na koniec rundy jesiennej.

Łazienkows­ka. Po dwóch porażkach w zeszłym sezonie na sta­dion­ie mis­trza Pol­s­ki, tym razem lechi­ci mieli szan­sę wygrać. Mieli, bo prowadzili 2:0, ale skończyło się podzi­ałem punk­tów i remisem 2:2.

Młodzież. Nie ma co ukry­wać, że żaden inny klub nie ma tak uzdol­nionej młodzieży. Która druży­na posi­a­da takich piłkarzy jak Linet­ty, Kędzio­ra, Fomel­la lub Kowanc­ki? Wszyscy z powodze­niem wal­czą w reprezen­tac­jach młodzieżowych, a Linet­ty ma już za sobą nawet bramkę strzeloną w kadrze seniorskiej.

Napast­nik. W klu­bie mamy trzech napast­ników – Vojo Ubi­pari­pa, Daw­i­da Kow­nack­iego i Zau­ra Sada­je­wa, ale żaden z nich nie jest w stanie wziąć ciężaru gry na swo­je bram­ki i być lid­erem. Ubi­apri­pa cią­gle nęka­ją kon­tuz­je. Podob­nie jest z Kow­nackim, a Sada­jew dobre mecze przepla­ta bard­zo słabymi.

Optymizm. Run­da jesi­en­na już się zakończyła, wszyscy czeka­ją na wios­nę. Trzy ostat­nie mecze w wyko­na­niu lechitów napawa­ją optymizmem w kon­tekś­cie kole­jnych wys­tępów. Ale poza pozy­ty­wnym myśle­niem trze­ba włożyć jeszcze trochę pra­cy i zaan­gażowa­nia, żeby prog­nozy na nową rundę się sprawdziły.

Puchar Pol­s­ki. Lechi­ci są już w ćwierć­fi­nale tych roz­gry­wek i mają spore szanse by zagrać w maju na Sta­dion­ie Nar­o­dowym. W porów­na­niu do poprzed­nich lat poz­na­ni­akom w PP wiedzie się znacznie lep­iej niż w lidze.

Rehas­port. Pier­wsza pol­s­ka klini­ka, która znalazła się w świa­towej eli­cie placówek medy­cznych FIFA, które zaj­mu­ją się lecze­niem narządów ruchu.

Stjar­nan. „Kel­nerzy” z Islandii. Druży­na, która wyrzu­ciła nas z europe­js­kich pucharów, a w kole­jnej rundzie elim­i­nacji  nie miała najm­niejszych szans w star­cu z Interem Mediolan.

Tren­erzy. Od początku sezonu Lech miał ich już trzech. Mar­iusz Rumak, Krzysztof Chrobak i Maciej Sko­rża. Lech najlepiej radzi sobie pod wodzą tego ostat­niego, ale mamy nadzieję, że wios­na w wyko­na­niu lechitów będzie piorunująca.

Umiejęt­noś­ci. W Lechu ich nie braku­je, nikt tego nie zanegu­je. Bez nich za wiele w „wielkiej piłce” się nie zdzi­ała. W min­ionym roku to jed­nak nie wystar­czyło. Na szczęś­cie jest czas na poprawę i pod­kręce­nie umiejęt­noś­ci piłkarzy.

Wyjazdy. Kil­ka sezonów temu Kole­jorz miał niezwykłą ser­ię zwycięstw w meczach wyjaz­dowych. W tym sezonie udało się to tylko… dwukrot­nie. W sierp­niu w Gdańsku z Lechią, oraz w grud­niu z Wisłą Kraków. W obu tych spotka­ni­ach lechi­ci pier­wsi tra­cili gola, ale na szczęś­cie udało się odwró­cić losy meczów.

Znicz Pruszków. Kole­jny przys­tanek w drodze po Puchar Pol­s­ki. Na wios­nę czeka nas dwumecz ze Zniczem Pruszków, który miejmy nadzieję dam nam prze­pustkę do półfinału.