To ofensywni zawodnicy byli antybohaterami, a nie bramkarze bohaterami

W pomec­zowych komen­tarzach i opini­ach na tem­at sobot­niego spotka­nia spotkań moż­na wiele słów pochwal­nych skierowanych w stronę bramkarza GKS‑u Bełchatów — Emil­i­jusa Zubasa. To jed­nak nie on był bohaterem tego meczu.

Gdy­by przeanal­i­zować spotkanie pod wzglę­dem gry bramkarza goś­ci, to poza dwoma inter­wenc­ja­mi nie popisał się on niczym nadzwycza­jnym. W oby przy­pad­kach bard­zo dobrze zachował się przy strza­łach Ger­go Lovren­ci­c­sa. W pier­wszym nogą instynk­town­ie odbił fut­bolówkę na rzut rożny, w drugiej sparował piłkę na poprzeczkę. Grał praw­idłowo, jego wys­tęp był poprawny, ale nic więcej.

To Lechi­ci zaw­iedli na całej linii. Bo trud­no powiedzieć coś innego, gdy Piotr Reiss z pię­ciu metrów trafia dwa razy pros­to w niego. To samo zro­bił zresztą Kasper Hamalainen i Łukasz Trał­ka, kiedy uderzał z dys­tan­su. A gdy defen­sy­wy pomoc­nik Lecha świet­nie uderzył głową, to pił­ka zatrzy­mała się na poprzeczce. Emil­i­jus Zubas miał w meczu z Lechem bard­zo dużo szczęś­cia, bo gdy­by „Kole­jorz” zachował zim­ną krew pod jego bramką, to z Poz­na­nia powinien wyjeżdżać z dorobkiem pię­ciu bramek.

Sporo słów pochwały moż­na mieć nato­mi­ast do Jas­mi­na Buri­cia. Bramkarz Lecha dwa razy musi­ał wznieść się na wyżyny swoich umiejęt­noś­ci i odbić piłkę po bard­zo trud­nych strza­łach głową zawod­ników GKS‑u. On również miał sporo szczęś­cia, gdy w ostat­nich min­u­tach ryw­al prz­erzu­cił w tylko wiadomy sobie sposób piłkę nad poprzeczką.

Obaj bramkarze mieli sporo zasług w tym, że spotkanie zakończyło się bezbramkowym remisem. To jed­nak bardziej wina indo­lencji zawod­ników obu zespołów, którzy w ofen­sy­wie grali dra­maty­cznie nieskutecznie. Bohaterem tego meczu było szczęś­cie bramkarzy obu drużyn, a nie oni sami. Grali poprawnie, zro­bili swo­je, ale nic więcej.