Dekady Lecha: Lata 30-ste; rozgłos i znaczenie
Po pierwszej dobrze przez Was przyjętej części naszego cyklu przedstawiającego kolejne dekady istnienia naszego klubu zapraszamy do lektury drugiej, w której zaprezentujemy Wam lata 1930–1939. Lech musiał jeszcze poczekać na awans do elity, a ten powstrzymał na pewno wybuch wojny.
Stanisław Dereziński dążył do ciągłego rozwoju klubu. Jako, że pracował na Kolei na stanowisku kierownika w Referacie Techniczno-Ruchowym, starał się rozpocząć współpracę pomiędzy klubem, a jego pracodawcą.
W 1929 roku utworzona została organizacja paramilitarna Kolejowe Przysposobienie Wojskowe, która szybko zdobywała popularność, a 1 maja 1930 roku został do niej przyjęty zespół, którym zarządzał Stanisław Dereziński. Przyjął on wtedy długą nazwę Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań Dworzec.
Pod względem sportowym zespół cały czas zmierzał do A‑klasy. W 1930 roku udało mu się wygrać swoją grupę eliminacyjną, jednak przegrali ostatecznie walkę o awans. Tu udało się osiągnąć rok później. KPW Liga w barażach zajęła dopiero trzecie miejsce, a jedynie dwa zespoły były premiowane awansem.
W związku z protestami dotyczącymi meczów Posnanii Wydział Gier i Dyscypliny P.O.Z.P.N. zdecydował się na odebranie tej drużynie trzech punktów, co zmieniło sytuację w tabeli i KPW Liga ostatecznie awansowała do A‑klasy. Ta była bezpośrednim zapleczem dla Ekstraklasy, a jej mistrz miał prawo startu w rozgrywkach o mistrzostwo kraju.
Protoplasta Lecha Poznań zyskiwał nie tylko rozgłos, ale również znaczył coraz więcej. 29 listopada 1931 roku rozegrał mecz towarzyski z mistrzem Polski, Wartą Poznań, który wygrał pewnie i wysoko 6:1. Warto zaznaczyć, że „Zieloni” w tym spotkaniu zagrali w najsilniejszym składzie.
Po awansie do A‑klasy zespół zdecydował się zatrudnić trenera. Pierwszym w historii klubu był Stanisław Kwiatkowski. Drużyna była jednym czołowych zespołów rozgrywek. W kolejnych latach zajmowała drugie (1932), trzecie (1933) i piąte miejsce (1934).
W 1933 roku po raz ostatni przed wojną zmieniona została nazwa klubu. Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań Dworzec stał się Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań. Nowym prezesem klubu został Józef Chrobak, działacz KPW, a dotychczasowy został kierownikiem sekcji piłkarskiej, ale tylko na nieco ponad półtora roku. W grudniu 1934 roku zastąpił go Stanisław Trygalski.
Organizatorzy ligi zdecydowali się na zmianę systemu rozgrywek, jeszcze przed startem tych w 1934 roku. Poprzednio każde odbywały się systemem wiosna-jesień, a od tego roku miały przejść na system jesień-wiosna. Dlatego też sezon w 1934 roku składał się tylko z jednej rundy, aby płynnie można było przejść na nowy układ ligowy.
W 1934 roku do reprezentacji Poznania powołany został Edmund Słomiak, jako pierwszy piłkarz KPW Ligi Poznań, który po pewnym czasie wzmocnił Wartę Poznań, występującą w Ekstraklasie.
Zmiana sytemu rozgrywek nie wpłynęła korzystnie na zawodników naszego zespołu, który zajmował kolejno czwarte i siódme miejsce w rozgrywkach. W 1935 roku w niebiesko-białych barwach zadebiutował 15-letni Edmund Białas, który z Lechem Poznań związany był przez 56 lat i 125 dni, aż do swojej śmierci 24 lipca 1991 roku. Te rozgrywki przyniosły również jedną z najwyższych porażek w historii klubu, z HCP Poznań KPW Liga Poznań przegrała 4:12. W tym czasie pełnił funkcję piłkarza, ale i trenera zespołu.
Jesienią 1936 roku zmieniono nazewnictwo rozgrywek. A‑klasa stała się tym samym liga okręgową. W tym samym czasie nastąpiła także zmiana na stanowisku trenera klubu. Stanisława Kwiatkowskiego zastąpił Węgier polskiego pochodzenia László Marcai.
W sezonie 1936/1937 pewnie po awans zmierzał zespół pracowników HCP Poznań, a o drugie miejsce KPW Liga Poznań rywalizowała z Legią Poznań. Te zespoły toczyły również walkę o zwycięstwo w kolejnych dwóch sezonach. W tej jednak lepsza okazała się dwukrotnie Legia Poznań.
Zarówno HCP Poznań, jak i później Legia Poznań przepadały z kretesem w walce o Ekstraklasę. Kibice KPW Ligi Poznań liczyli na to, że uda się to ich drużynie, która bardzo dobrze wypadała w mecze sparingowych, wygrywając z pierwszoligowcami: Polonią Warszawa (5:0), Bronią Radom (3:2), Unią Sosnowiec (7:2) i Gryfem Toruń (3:0.
Start ligi zaplanowano na 27 sierpnia 1939 roku, ale ze względu na napiętą sytuację polityczną przełożono go o tydzień. To startu sezonie 1939/1940 nigdy jednak nie doszło…