Lech nie potrafi grać, gdy coś zaczyna się sypać…

Jose Mari Bakero na kon­fer­encji pra­sowej po meczu z Wisłą powiedzi­ał, że media i tak napiszą, że Lech jest w kryzysie. I ma rację, bo dru­ga poraż­ka z rzę­du może, a w zasadzie powin­na, martwić. Tym bardziej, że obie nastąpiły na przestrzeni dwóch kole­jek. Wyda­je się, że sztab szkole­niowy nie przy­go­tował zespołu na sytu­ację, w której nagle ten zna­j­du­je się pod ścianą.

Przed kilko­ma dni­a­mi pisal­iśmy, że jesteśmy ciekawi, jak druży­na zareagu­je na stratę gola, bo sytu­ac­ja w Zabrzu nie mogła tego określić jed­noz­nacznie. Ter­az moż­na wycią­gać pewne wnios­ki, bo do momen­tu straty gola w piątek gral­iśmy bard­zo dobre zawody. Stra­cil­iśmy bramkę i wyglą­dało to tak, jak­by nagle piłkar­zom został odcię­ty prąd, zgasły światła i mecz nie miał już żad­nego sens.

O to, że Lech ma w swo­jej kadrze piłkarzy, którzy grać w piłkę potrafią wiemy nie od dziś. Wiedzieliśmy to także w piątek, bo pier­wsze min­u­ty miał on fan­tasty­czne. Zdomi­nował Wisłę w środ­ku pola, dobrze pra­cow­ały skrzy­dła i zabrakło tylko skutecznoś­ci. Bram­ka była kwest­ią czasu.

Robert Maaskant po meczu powiedzi­ał, że do prz­er­wy jego zespół winien prowadz­ić kilko­ma bramka­mi. Zgo­da, ale dopiero w drugiej częś­ci pier­wszej połowy. Bo wtedy gra Lechowi posy­pała się całkowicie.

Pokuszę się o stwierdze­nie, że przestal­iśmy grać w momen­cie zejś­cia z placu gry Djur­d­je­vi­cia i pojaw­ie­niu się na nim Kamińskiego. Na lewej stron­ie zagrał Wojtkowiak, choć gra tam mu nie szła. Skupił się zresztą przede wszys­tkim na asekurowa­niu młodego kole­gi z zespołu, który kom­plet­nie sobie nie radz­ił: mijał się z piłką, gubił pozy­cję, a także odpuszczał krycie rywala. W ten sposób dziu­ra pow­stała nie tylko po lewej stron­ie, ale i również w środ­ku defensywy.

Bliżej stop­erów cofnął się Injac, który także chci­ał wspomóc defen­sy­wę, widząc, jakie mamy w tej for­ma­cji prob­le­my z usta­bi­li­zowaniem gry. To jed­nak spowodowało inny, równie duży prob­lem, którym była duża dziu­ra pow­stała w środ­ku pola. Nie popraw­ił także sytu­acji w obronie. A tę znakomi­cie wyko­rzys­tali Wiśla­cy, podob­nie też zro­bili z lewą stroną Lecha, na której bard­zo dobre zawody roze­grał Iliev.

Ani Kri­wiec, ani Stil­ić nie są zawod­nika­mi, którzy mogli­by tę dzi­urę zalepić, bo należy pamię­tać o tym, że to gracze przede wszys­tkim ofen­sy­wni, którzy gra­jąc do przo­du czu­ją się dobrze. Z takim nastaw­ie­niem też rozpoczęli mecz. Na tę sytu­ację powinien naty­ch­mi­ast zareagować Jose Mari Bakero, a zro­bił to dopiero, wprowadza­jąc na boisko w drugiej połowie Rafała Murawskiego.

Spotkanie z Wisłą „Kole­jorz” prze­grał tak­ty­cznie. Oczy­wiś­cie brakowało bram­ki, która usta­bi­li­zowała­by sytu­ację, ale przede wszys­tkim tak­ty­ki. Mamy zawod­ników z umiejęt­noś­ci­a­mi, ale nie potrafimy reagować na zmieni­a­jącą się na boisku sytu­ację. Jeśli mecz ukła­da się po naszej myśli, robimy swo­je, to gra Lecha może się podobać. Gorzej jed­nak, gdy coś zaczy­na się sypać…