Największe grzechy Lecha Poznań

Wielokrot­nie przy różnych okaz­jach tren­erzy, a także piłkarze pod­kreśla­ją, że Lech jest najlepiej gra­ją­cym pol­skim zespołem. Potrafi on utrzy­mać się przy piłce, kon­sek­went­nie ją roz­gry­wać, zaczy­na­jąc od bramkarza. Braku­je jed­nak temu zespołowi przyśpieszenia i nawet rywal­izu­jąc z gra­jącą otwarty fut­bol Lechią Gdańsk, nie potrafi on wyko­rzys­tać swoich atutów.

W meczu z Cra­cov­ią Jose Mari Bakero desyg­nował do gry pię­ciu pomoc­ników, z których każdy jest usposo­biony do gry w środ­ku pola, przez co wszyscy mogą częs­to zmieni­ać się pozy­c­ja­mi, wprowadza­jąc zamieszanie w szere­gach obron­nych przeciwnika.

Kole­jne spotkanie jed­nak wyglą­dało już inaczej i Korona Kielce, która była przy­go­towana na kon­sek­went­ną, agresy­wną i przede wszys­tkim defen­sy­wną grę przez dłu­gi okres była wstanie pow­strzymy­wać dłu­go kon­stru­u­ją­cy swo­je akc­je zespół z Poz­na­nia. Bramkę w tym meczu udało się zdobyć nie dzię­ki skuteczne­mu atakowi pozy­cyjne­mu, a stałe­mu frag­men­towi gry.

Sobot­ni mecz z Lechią Gdańsk mógł przy­pom­i­nać spotkanie z Cra­cov­ią, która również pokaza­ła ofen­sy­wną piłkę. W prze­ci­wieńst­wie do podopiecznych Dar­iusza Pasie­ki, nasi poprzed­ni rywale mieli nieco więcej szczęś­cia pod swo­ją bramką. Przed utratą gola ratował ich słu­pek, poprzecz­ka, a także dobrze dys­ponowany Woj­ciech Pawłowski.

Lech jed­nak cały czas pokazu­je taki sam styl gry. Dłu­go roz­gry­wa piłkę, robi to kon­sek­went­nie, ale duży wpływ na wynik meczu, a także jego prze­bieg, ma to, jak szy­bko uda się mu zdobyć bramkę. W Krakowie miało to miejsce w pier­wszych min­u­tach i to spotkanie było pełne sytu­acji na pod­wyższe­nie wyników, nota bene kilku wyko­rzys­tanych. Z Koroną było jed­nak trud­niej, a Lechia z upły­wem min­ut coraz bardziej prze­suwała się pod swo­ją bramkę.

Dopiero z upły­wem cza­su „Kole­jorza” grał szy­b­ciej fut­bolówką, agresy­wniej i przede wszys­tkim ofen­sy­wniej. Zabrakło tego w pier­wszej godzinie sobot­niego spotka­nia. Owszem Lechi­ci prowadzili grę, znakomi­cie radzili sobie w małej grze, którą bez najm­niejszych prob­lemów potrafili wygrać, a następ­nie prz­erzu­cić piłkę na drugą stronę boiska, ale nie umieli tego następ­nie wykorzystać.

Częs­to niepotrzeb­nie zwal­niali grę i ponown­ie czekali na to, aż Lechia ponown­ie ustawi swo­ją for­ma­cję obron­ną i dopiero wtedy kon­tyn­uowali przeprowadzanie ataku. Zde­cy­dowanie zabrakło przyśpieszenia, które mogliśmy obser­wować w ostat­nich frag­men­tach meczu.

Oczy­wiś­cie mamy w zes­pole indy­wid­u­al­noś­ci, o których geniuszu mogliśmy się przekon­ać, kiedy to Artiom Rud­nev zna­j­dował sobie miejsce do stworzenia okazji bramkowej, ale tych znacznie więcej było w ostat­nich kwad­ran­sie meczu, gdy bard­zo dużo pra­cy miał bramkarz gospodarzy.

Wtedy na boisku pojaw­ili się skrzy­dłowi, którzy tę właśnie pozy­cję na boisku zajęli: Alek­san­dar Tonew, a później Jakub Wilk. Obaj mieli okazję do zdoby­cia bram­ki, Buł­gar dwa razy groźnie uderzył, a po strza­le tego drugiego pił­ka odbiła się od poprzecz­ki. Jose Mari Bakero zde­cy­dował się na roz­ciąg­nię­cie gry i to przyniosło skutek, bo więcej było też wtedy miejs­ca dla środ­kowych pomoc­ników, których głównym celem było prz­erzuce­nie pił­ki w boczne sek­to­ry boiska i stworze­nie zagroże­nia po dośrod­kowa­niu, albo szy­bkim zła­ma­niu akcji do środka.

Lech ma piłkarzy o dużych umiejęt­noś­ci­ach, ale braku­je mu umiejęt­noś­ci naty­ch­mi­as­towego reagowa­nia na sytu­ację na boisku. Gdy ryw­al za sprawą swoich środ­kowych pomoc­ników domin­u­je, albo stara się kon­trolować środek pola, braku­je pró­by roz­ciąg­nię­cia akcji na bok. Tutaj moż­na napisać o tym, że nie mamy skrzy­dłowych z prawdzi­wego zdarzenia, takich jakim był Sławek Peszko. Tak jed­nak nie jest, co już w pier­wszych meczach pokazał Alek­san­dar Tonew.