Korona Kielce – nowa siła T‑Mobile Ekstraklasy?

Przed poniedzi­ałkowym meczem z rewelacją trwa­jącego sezonu TME warto zas­tanow­ić się nad fenomen­em naszego przeciwnika.

- U nas jeden za drugiego pójdzie w ogień. Każdy zostaw­ia serce na boisku. Do tego dochodzi charak­ter i kolek­tyw. To nasze najwięk­sze atu­ty — odpowia­da na pytanie dzi­en­nikarzy o przy­czynę tak dobrej formy Paweł Golański.

I to właśnie, w głównej mierze, wyjaś­nia dlaczego staw­iana przed sezonem w środ­ku tabeli Korona, bije się o miejs­ca dające pra­wo do wal­ki w pucharach. Pol­s­ka ekstrak­lasa sto­sunkowo dawno nie widzi­ała zespołu tak sza­le­nie ambit­nego i walecznego jak tegoroczni kiel­czanie. Od cza­sów Kasper­cza­ka w krakowskiej Wiśle nie było w najwyższej klasie roz­gry­wkowej drużyny tak charak­terysty­cznej jak właśnie Korona.

Korona to owszem, przede wszys­tkim waleczność, zadziorność, ale też zgrana ekipa. Kiełb, Kuzera, Kier­cz, Gawęc­ki, Kal, Jam­róz, Malar­czyk to piłkarze moc­no iden­ty­fiku­ją­cy się z Kiel­ca­mi i miejs­cowym klubem. Nie moż­na też zapom­i­nać o Vukoviću czy Korzymie, którzy w świę­tokrzyskim czu­ją się wyśmieni­cie i powoli coraz bardziej utożsami­a­ją się z tym regionem. W dzisiejszej piłce, nie tylko w Polsce, ale i za granicą tak duża licz­ba piłkarzy, niemal wychowanków zdarza się bard­zo rzad­ko, a jeśli w ogóle, to w dalekiej Kat­alonii czy w Kra­ju Basków. Słowa Golańskiego nie mogą być w tej sytu­acji jedynie pusty­mi frazesami.

W całej tej wyliczance nie mniej ważny jest tren­er kiel­czan, Leszek Ojrzyńs­ki. Dla wielu kibiców kra­jowej pił­ki przysłowiowy „człowiek znikąd”. Do połowy ubiegłej dekady wielokrot­nie asys­tent w klubach zarówno ekstrak­la­sowych jak i niższych lig. W roku 2006 po raz pier­wszy poprowadz­ił samodziel­nie Znicza Pruszków. Rok później odszedł do płock­iej Wisły. Ta zmi­ana zapoc­zątkowała tułaczkę Ojrzyńskiego po rejonie śląs­ka gdzie w prze­ciągu trzech lat trzykrot­nie zmieni­ał pra­co­daw­cę. Po pon­ad roku pra­cy zwol­niono go z Rakowa Częs­to­chowa. W czer­w­cu 2010 roku pod­pisał umowę z Odrą Wodzisław Śląs­ki, jed­nak już we wrześniu pozostał bezro­bot­ny. Przestój w pra­cy trał led­wo miesiąc, po którym związał się trzylet­nim kon­trak­tem z Zagłę­biem Sosnowiec.

Tak częste zmi­any pra­co­daw­ców nie mogły staw­iać tren­era w dobrym świ­etle, tym bardziej, że częś­ciej był zwal­ni­any z posady, niż odchodz­ił z dobrej woli. 9 czer­w­ca ubiegłego roku trafił do Kielc. Na początku obec­nego sezonu, oprócz kibiców kiel­czan, mało było osób w Polsce, które zach­walały by tak­tykę obraną przez Ojrzyńskiego. Jed­nak w miarę upły­wu cza­su, mimo częs­to nieład­nej dla oka gry, tren­er zyski­wał coraz więk­szą rzeszę fanów. Kiel­czanie według filo­zofii tren­era w pier­wszej połowie sezonu zgry­wali się ze sobą, grali twar­do tak­ty­cznie, bez zbyt­niego polo­tu, jed­nak efektownie.

Z całą pewnoś­cią Ojrzyńskiemu udało się wgryźć w psy­chikę drużyny ze stol­i­cy kielec­czyzny oraz poszczegól­nych zawod­ników co dało zadzi­wia­ją­co dobre wyni­ki, zarówno drużynowe jak i per­son­alne. W Kiel­cach pod wodzą tren­era odradza się były reprezen­ta­cyjny obroń­ca, Paweł Golańs­ki, w dobrej formie jest również wypoży­c­zony z Lecha Jacek Kiełb. Wysyłany już na piłkarską emery­turę Paweł Sobolews­ki zach­wyca swo­ją grą na skrzy­dle, a Maciej Korzym, wresz­cie utem­per­owany, zaczął praw­idzą grę, jak na napast­ni­ka przys­tało. — My naprawdę potrafimy grać ład­nie w piłkę. Mamy wielu dobrych zawod­ników. W obronie jest Tomasz Lisows­ki, w pomo­cy Paweł Sobolews­ki i w ataku Maciej Korzym. A to tylko przykłady — mówi Golański.

Noworoczny bilans Korony to pięć meczów i cztery zwycięst­wa. Mimo to, zespół tren­era Ojrzyńskiego cały czas jest uznawany za piłkars­kich bru­tali, którzy łamią koś­ci prze­ci­wnikom. Sam tren­er naszych poniedzi­ałkowych prze­ci­wników, w roz­mowie z Przeglą­dem Sportowym, nie zgadza się na takie postaw­ie­nie sprawy. – Proszę zauważyć, że nie ma u nas chamst­wa, a czy moż­na powiedzieć to samo o naszych (…) rywalach? Rzeczy­wiś­cie – gramy ostro. Ale staramy się też grać fair. I do tego na tyle skutecznie, by po naszej stron­ie był co najm­niej jeden gol więcej. Choć statysty­ki jas­no prze­maw­ia­ją na nieko­rzyść obrońców takiego sty­lu gry (85 żół­tych kartek i aż 7 czer­wonych), śmi­ało moż­na powiedzieć, że w pol­skiej lidze, aby wygry­wać trze­ba „kopać po kostkach”… — mówi.

Sami piłkarze zaczęli odczuwać już panu­ją­cy dookoła Korony hur­raop­tymizm związany z wynika­mi. Panu­ją­cy w środ­ku pola ex-legion­ista Vuković w roz­mowach z dzi­en­nikarza­mi przyz­na­je, że jest kil­ka czyn­ników takiej postawy zespołu. – Na pewno nie opuszcza nas szczęś­cie. Ważne jest też to, że mamy drużynę, która chce, a nawet bard­zo chce, wygry­wać. To jest godne pod­kreśle­nia, bo wiado­mo, że zwyciężać chce każdy, ale my bard­zo chce­my. Jak sam przyz­na­je, zwycięst­wa z zespoła­mi o wyższym potenc­jale nastąpiły w momen­cie nie najlep­szej dys­pozy­cji prze­ci­wników, na co też trze­ba zwró­cić uwagę. Serb jed­nocześnie ostrze­ga przed coraz więk­szym pom­powaniem baloni­ka i zwraca uwagę na to, że sezon się jeszcze nie skończył i przed Koroną, jak i przed każdą drużyną TME jeszcze sporo pracy.

W obliczu takich wypowiedzi kielec­kich piłkarzy pozosta­je postaw­ić pytanie czy prze­grana przed tygod­niem w Zabrzu (0:2) była jedynie wypad­kiem przy pra­cy czy jest ona początkiem kryzy­su w, jak dotąd, świet­nie spisu­jącej się układance Lesz­ka Ojrzyńskiego. Jeśli poprzed­ni prze­ci­wni­cy kiel­czan, mimo więk­szego potenc­jału, nie byli w dobrej formie, jak poradzą sobie „Zło­to-krwiś­ci” w poniedzi­ałkowym star­ciu z będą­cy­mi bezsprzecznie na fali piłkarza­mi Kole­jorza? Odpowiedź na to, i na wiele innych pytań już w wielka­noc­ny poniedzi­ałek po godzinie 20.

Łukasz Cyra­ni­ak