Lechici rozsiani po całym świecie

Najbliższe wyjazdy reprezen­ta­cyjne będą kłopotem dla José Marii Bakero – w Lechu wys­tępu­je sporo zawod­ników o aktu­al­nej bądź dawnej his­torii powołań do reprezen­tacji. Jakie role pełnią zawod­ni­cy Kole­jorza w swoich kadrach narodowych?

Zaczni­jmy od tyłów, czyli od bramkarza. Aktu­al­nie dru­gi golkiper Lecha, Jas­min Burić, zal­iczył epi­zod w sto­sunkowo sil­nej prze­cież reprezen­tacji Bośni i Herce­gowiny – gra­jąc jeszcze w Celiku Zeni­ca zal­iczył jeden wys­tęp, w czer­w­cu 2008 roku prze­ci­wko Azer­be­jdżanowi. Zachował wów­czas czyste kon­to, Boś­ni­a­cy pokon­ali rywala z Kaukazu 1:0.
Krzysztof  Kotorows­ki nie zal­iczył ani jed­nego wys­tępu z orzełkiem na pier­si, ale prze­cież konkuren­tów miał niesamowitych.

Bar­tosz Bosac­ki był jed­nym z nielicznych zawod­ników, mogą­cych uśmiech­nąć się z pewną satys­fakcją po usłysze­niu hasła „Mis­tr­zost­wa Świa­ta w 2006 roku”.  Na najważniejszym czem­pi­ona­cie “Bosy” błys­nął w ostat­nim meczu, strze­la­jąc aż dwie bram­ki reprezen­tacji Kostary­ki. Zade­bi­u­tował on już w 2002 meczu w wygranym 2:1 meczu z Wys­pa­mi Owczy­mi. Na MŚ pojechał przez zbieg okolicznoś­ci – w ostat­niej chwili z kadry został wyco­fany Dami­an Goraws­ki i to właśnie Bosac­ki zastąpił go. Kole­jni selekcjon­erzy korzys­tali z niego bard­zo oszczęd­nie, choć raz na jak­iś czas pojaw­iały się plot­ki o jego powro­cie do kadry. Jed­nak, jak to mówi Fran­ciszek Smu­da, „biologii nie oszukasz” i należy się spodziewać, że kari­era reprezen­ta­cyj­na kap­i­tana Lecha zakończy się na dwudzi­es­tu spotka­ni­ach i dwóch strzelonych bramkach.
Sew­eryn Gan­car­czyk zade­bi­u­tował w kadrze z meczu z Litwą w 2006 roku. Zal­iczył tylko sie­dem wys­tępów w reprezen­tacji i prze­ważnie nie były one udane (pamięt­ny samobój w meczu ze Słowacją). Mimo rep­utacji jed­nego z lep­szych lewych obrońców ligi ukraińskiej, kole­jni tren­erzy niechęt­nie korzys­tali z jego usług. „Gar­nek” ma dopiero 30 lat i nie powiedzi­ał jeszcze jed­nak ostat­niego słowa.
Mimo młod­szego wieku, więcej wys­tępów ma Grze­gorz Wojtkowiak. Debi­u­tował jeszcze za kadencji Leo Been­hakkera, w meczu z San Mari­no w 2008 roku. Fran­ciszek Smu­da lubi staw­iać w obronie na Grze­gorza, który mimo kilku kon­tuzji roze­grał w kadrze 11 wys­tępów, choć na razie nie strzelił gola. Okaz­ja do podreper­owa­nia statystyk nadarzy się już niedłu­go, bo choć nie został powołany na mecze z Litwą i Grecją, to Smu­da z pewnoś­cią nie sko­rzys­tał z niego ostat­ni raz.
Gorszą rep­utację u kole­jnych selekcjon­erów miał Marcin Kikut – swój pier­wszy mecz roze­grał dopiero w zeszłym roku prze­ci­wko Bośni, a dru­gi z Moł­daw­ią. Trud­no powiedzieć, że zach­wycił ekspertów, ale niewyk­luc­zone, że dostanie jeszcze swo­je szanse u Franza.
Kole­jnym pol­skim kadrow­iczem jest Hubert Wołąkiewicz, choć moż­na powiedzieć że on dopiero zaczy­na kari­erę w reprezen­tacji. Pier­wszy raz został powołany na amerykańskie tournée (mecz z USA i Ekwadorem), do dziś zal­iczył cztery wys­tępy w reprezen­tacji, został także powołany na mecze z Litwą i Grecją, więc ma szan­sę na kole­jne mecze w koszulce z orzełkiem na piersi.
Jedynym obcokra­jow­cem z linii obrony Lecha jest Luis Hen­ríquez, mają­cy spore doświad­cze­nie jako reprezen­tant Panamy. Od 2003 zal­iczył aż 42 wys­tępy, co pokazu­je jak ważnym jest zawod­nikiem dla swo­jego kra­ju. Jego najwięk­szym sukce­sem jest drugie miejsce z Zło­tym Pucharze CONCAFAF, zdobyte w 2005 roku. Nieza­przeczal­nie zal­iczy jeszcze wiele wys­tępów w reprezen­tacji, ma prze­cież dopiero 29 lat.

Całkiem bogate doświad­cze­nie jako reprezen­tant Pol­s­ki ma Rafał Muraws­ki. Zade­bi­u­tował za kadencji Leo, w meczu prze­ci­wko Bel­gii (1:0) i od tego cza­su zan­otował 30 wys­tępów w zes­pole nar­o­dowym i strzelił jed­ną bramkę (prze­ci­wko Ser­bii). W układance Smudy odgry­wa kluc­zową rolę, jest pier­wszym defen­sy­wnym pomoc­nikiem zespołu. O ile ominą go kon­tuz­je, to powin­nien być jed­nym z sil­niejszych punk­tów Pol­s­ki na Euro 2012.
Na razie tylko dwukrot­nie zagrał w kadrze młody skrzy­dłowy Jacek Kiełb. Fakt, że waga jego wys­tępów nie jest zbyt wiel­ka, bo były to mecze pod­czas Pucharu Króla, prze­ci­wko Danii i Sin­ga­purowi. Został również powołany na inne zgrupowa­nia, ale z różnych przy­czyn nie grał. Mimo to przyszłość przed nim.
Niewiele bogat­szy w reprezen­ta­cyjne doświad­czenia jest Jakub Wilk, który roze­grał trzy spotka­nia (zade­bi­u­tował w meczu z Litwą w 2009 roku) i nie trafił do siat­ki ani razu. Były to jed­nak nieis­totne mecze, a Wilk, aby myśleć o kadrze, musi zde­cy­dowanie usta­bi­li­zować grę i swo­ją pozy­cję w Lechu.
Tomasz Bandrows­ki mimo swoich nieustan­nych kon­tuzji również zdołał roze­grać kil­ka przyz­woitych spotkań w kadrze – dokład­nie sie­dem, debi­u­tu­jąc w spotka­niu z Słowenią w 2008 roku, zmieni­a­jąc Rafała Murawskiego. Nieco pon­ad pół roku temu Smu­da mówił o nim i Matuszczyku, iż mogą być pol­ski­mi odpowied­nika­mi Xaviego i Ini­esty. Wąt­pli­wie jed­nak, aby Tomek choć trochę dorów­nał im klasą, ale jeśli przes­tanie mieć kłopo­ty ze zdrowiem, to może być alter­naty­wą na środek pomocy.
Dim­itri­je Injac to jeden z zawod­ników, który wypro­mował się w Kole­jorzu. Zagrał do tej pory tylko jed­no spotkanie w barwach nar­o­dowych Ser­bii, a właś­ci­we drugą połowę meczu z Izraelem. Jeśli Injac będzie w dobrej formie, to zapewne selekcjon­er go zauważy. Udowod­nił prze­cież, że moż­na trafić do sto­sunkowo sil­nej europe­jskiej kadry z ligi pol­skiej (wyłącza­jąc oczy­wiś­cie reprezen­tację Polski).
Semir Štil­ić ma pecha – nie jest spec­jal­nie lubiany przez selekcjon­era Bośni, przez co roze­grał na razie tylko 4 spotka­nia oraz nie strzelił żad­nej bram­ki. Oprócz tego ma sporą konkurencję na swo­jej pozy­cji, a już z pewnoś­cią gra w najsłab­szej lidze spośród wszys­t­kich kandy­datów do gry jako “10”. Semir został powołany na jutrze­jsze spotkanie z Rumu­nią, w ramach elim­i­nacji do Euro 2012, wąt­pli­wie jed­nak żeby zagrał w pier­wszym składzie, jed­nak jest to zawod­nik mogą­cy w przyszłoś­ci odgry­wać ważną rolę w BiH.
Siergiej Kri­wiec pełni znacznie ważniejszą rolę w zes­pole Białorusi – od 2008 roku roze­grał trzy­naś­cie meczów i raz trafił do siat­ki. Ma jed­nak moc­ną konkurencję w oso­bie Alek­san­dra Hle­ba i dopó­ki nie ode­jdzie on z kadry, trud­no spodziewać się kluc­zowej roli Kri­w­ca w swo­jej kadrze. Nie przeszkadza mu to jed­nak w ciuła­niu kole­jnych wys­tępów w reprezen­ta­cyjnej kari­erze, choć częs­to wchodzi na boisko z ław­ki rez­er­wowej. Został również powołany na jutrze­jszy poje­dynek Białorusi z Alban­ią, a później Kanadą.

Zde­cy­dowanie najpop­u­larniejszy sna­jper Kole­jorza – Artjoms Rud­nevs, mimo małego doświad­czenia w reprezen­tacji Łotwy, jest uważany za jej najlep­szego sna­jpera (jed­nak ani razu nie trafił do bram­ki w meczu między­państ­wowym). Wys­tępy prze­ci­wko Juven­tu­sowi czy Bradze spraw­iły, że zain­tere­sowanie Rud­nevsem jest więk­sze niż jakimkol­wiek innym łotewskim zawod­nikiem w ostat­nich miesią­cach. W kadrze zade­bi­u­tował w meczu z Estonią w 2008 roku, ale zaczął w niej reg­u­larnie wys­tępować dopiero po prze­jś­ciu do Lecha. Otrzy­mał on oczy­wiś­cie powołanie do reprezen­tacji Łotwy na mecz z Izraelem i wszys­tko wskazu­je na to, że zal­iczy kole­jny wys­tęp w pier­wszym składzie.
Jedynym napast­nikiem, mają­cym w swoich statystykach god­ność reprezen­tan­ta Pol­s­ki jest Bar­tosz Ślusars­ki. Roze­grał on w niej dwa spotka­nia, debi­u­tu­jąc w 2005 roku. Trud­no się jed­nak spodziewać, aby kiedykol­wiek miał jeszcze zagrać w biało-czer­wonych barwach, ze wzglę­du na sporą konkurencję na jego pozycji.

Jak widać, więk­szość zawod­ników ma w his­torii mecze w reprezen­tacji swo­jej ojczyzny. Nie należy zapom­i­nać, że dro­ga do lep­szych zespołów wiedzie głównie przez kadrę. Im lep­sza więc gra, tym więcej pieniędzy z ewen­tu­al­nych trans­fer­ów. I o to chodzi.