Nie było tak dobrze, jakby wskazywał na to wynik

Jeden, dwa, trzy, cztery… dla kogoś, kto spo­jrzał tylko i wyłącznie na wynik, zwycięst­wo nad ŁKS-em mogło zro­bić spore wraże­nie. Tym bardziej, że wszys­tkie bram­ki Lech zdobył w pier­wszej połowie. Wilk był syty, to i w drugiej klepał piłkę w środ­ku pola, zagrał na zero z tyłu. Kibice powin­ni być zadowoleni.

Tak jed­nak nie jest. „Ta wygrana nic nie zmienia, Bakerowi do widzenia” śpiewali pod koniec pier­wszej było, gdy na tabl­i­cy wyników zan­otowano już cztery trafienia dla „Kole­jorza”. Ten do bólu wyko­rzys­tał fatalne zachowanie piłkarzy prze­ci­wni­ka, błędy w szes­nastce i zdobył bram­ki. Ich fak­ty­cznie zabrakło w ostat­nich kilku meczach, tym razem padły, więc na pewno dla fanów Lecha była to spo­ra ulga.

Jed­nak należy spo­jrzeć na ten mecz także z innej per­spek­ty­wy. Po pier­wsze mierzyliśmy się z naprawdę trag­icznie dys­ponowanym ŁKS-em, który poza krótkim epi­zo­dem w tej drużynie Michała Pro­bierza zbier­ał solidne lekc­je fut­bol od niemal wszys­t­kich zespołów. Kole­jną kwest­ią jest ta związana z grą Lecha, ta wcale nie była zde­cy­dowanie odmi­en­na od tej sprzed tygod­nia. Nadal brakowało przyśpieszenia, szczegól­nie w drugiej, bliź­ni­ac­zo podob­nej do drugiej zagranej z Widzewem Łódź.

Poza tym warto zwró­cić uwagę na zdoby­wanie przez „Kole­jorza” bramek. Gdy ten kil­ka razy pokonu­je bramkarza rywali, to praw­ie zawsze dobi­ja prze­ci­wni­ka w kilka­naś­cie min­ut. Tak było z ŁKS-em, Ruchem Chorzów, GKS-em Bełchatów oraz Jagiel­lonią Białystok.

Warto również zwró­cić uwagę na przy­go­towanie fizy­cznie zawod­ników. Ci pod wzglę­dem wytrzy­małoś­ciowym prezen­tu­ją się naprawdę nieźle, ale jak sami przyz­na­ją braku­je im dynamiz­mu, który umożli­wi przyśpiesze­nie, włącze­nie nawet drugiego biegu. Pod tym wzglę­dem nam part­nera­mi z drużyny domin­u­je Alek­san­dar Tonew, który, moż­na by powiedzieć, jeszcze nie zgorzk­ni­ał przy­go­towaniem aplikowanym grac­zom przez Luisa Milę Vil­laroela, na prośbę Jose Mari Bakero.

Cieszy nato­mi­ast to, że w sobot­nim meczu bram­ki strze­lali, nie tylko Artiom Rud­nev, ale również Siergiej Kri­wiec, Alek­san­dar Tonew i Mateusz Możdżeń. Dla każdego z nich było to drugie trafie­nie w lidze, ale nadal nikt nie może zagroz­ić Łotys­zowi, który na swoim kon­cie ma ich 15.

Kibice mogą się zas­tanaw­iać, co dalej będzie z Lechem, dokąd on zmierza. Trud­no raczej przewidzieć, że władze klubu zde­cy­du­ją się na zmi­anę tren­era. Ten wygrał ostat­ni mecz, jako­by uci­na­jąc speku­lac­je doty­czące zmi­any szkole­niow­ca. Pamię­ta­jmy jed­nak, jak było z Jack­iem Zielińskim, który wygrał dwa mecze i tak stracił pracę.

Miejmy nadzieję, że „czarny listopad” już się skończył, a ter­az będzie tylko z gór­ki. Wygrać z Zagłę­biem, solid­nie przy­go­tować się do wal­ki o najwyższe cele i jakoś „ciułać” do przo­du, choć pewnie wielu z Was nie wierzy już w Bakero. To jest jed­nak fut­bol, nie liczy się styl, ale zdoby­wane bram­ki. Z tym ostat­nio było różnie, ale wystar­czy strzelić jed­ną i jest się o tę jed­ną bliżej zwycięst­wa. Oczy­wiś­cie przy założe­niu pewnej gry w defensywie.