W Lechu powoli widać różnicę

Wczo­ra­jsze zwycięst­wo nawet jeśli oku­pi­one cier­pi­e­niem — szczegól­nie w drugiej połowie, na którą nie dało się patrzeć — pokaza­ło miejsce, w którym obec­nie zna­j­du­je się Lech. Bo wygrana z Zagłę­biem to kon­sek­wenc­ja dłuższej ten­dencji, którą moż­na w zes­pole Mar­iusza Ruma­ka zaobserwować.

Pier­wszą sprawą jest fakt odro­bi­enia straty. Kibice Lecha czekali na to 2,5 roku. Dłu­go trze­ba przyz­nać. W tym okre­sie “Kole­jorz” był drużyną bezpł­ciową, ale powoli zaczy­na się to zmieni­ać. Nawet jeśli w kadrze drużyny nadal są tacy zawod­ni­cy, to zespół już charak­ter posi­a­da. Widać zadziorność, pewność siebie, czyli to czego potrze­ba, aby myśleć o zdoby­ciu mis­tr­zost­wa kraju.

Gra zespołu to też pochod­na kon­sek­went­nej gry i sty­lu jaki zespół Mar­iusza Ruma­ka potrafił sobie wypra­cow­ać. Bo jeśli nawet ktoś nadal uważa, że Lech to klub, który sty­lu nie posi­a­da, to ma spory prob­lem, aby znaleźć inny w pol­skiej lidze, o którym może powiedzieć, że taki ma. Górnik notu­je fatal­ną ser­ię meczów bez zdoby­tych punk­tów. Śląsk ma sporą zadyszkę, a Legia z tru­dem wygry­wa swo­je mecze.

Jedynie Lech na wios­nę gra swo­je i od czterech meczów zgra­nia całą pulę. Jeśli nadal będzie utrzymy­wać taką for­mę, to powinien zbier­ać punk­ty, czeka­jąc jed­nocześnie na potknię­cie Legii. Jed­nak jeśli to się nie uda, to moż­na powiedzieć, że “Kole­jorz” robi w tym momen­cie wiele, aby o tytuł jeszcze zawal­czyć. W tym momen­cie szko­da tylko, że zdarza­ły się takie mecze, jak ten z Polonią czy GKS-em, bo dzisi­aj Lech do takich wyników — śmiem twierdz­ić — by nie dopuścił.

Kole­j­na sprawa, to postawa Reis­sa. Gdy widzę tego blisko 41-let­niego zawod­ni­ka, który z wielkim spoko­jem umieszcza piłkę w siatce przy­pom­i­na­ją mi się stare dobre cza­sy. Na tę bramkę czekałem bard­zo dłu­go. I muszę przyz­nać, że wzruszyłem się. Bo kto jak kto, ale “Rejsik” na gola zasłużył. Nawet jeśli jest już bard­zo doświad­c­zonym zawod­nikiem, to poza tym leg­endą dla tego klubu nieprzeciętną.

Nadal w “Kole­jorzu” mamy piłkarzy, którzy nie prezen­tu­ją wysok­iej formy i są pod kreską. W prze­ci­wieńst­wie do rundy jesi­en­nej jed­nak mamy kilku, którzy gra­ją bard­zo dobrze i robią różnicę. Ger­go z trzec­im gole w trzec­im kole­jnym meczu. Alex, którego wczo­raj zabrakło, ale również jest w świet­nej dys­pozy­cji — najlep­szej pod­czas jego gry w Lechu. Muraś, który przy­pom­i­na sobie jak się gra w piłkę, a nie kopie po czole. Do tego sta­bil­na gra w defen­sy­wie i nawet, gdy zdarzy się jak­iś klops, to może­my wierzyć, że odro­bimy stratę, a nie schodz­imy do szat­ni w 5. min­u­cie meczu.