Wiosną nie zawsze wiodło się nam dobrze

Bez­nadziej­na, w wyko­na­niu Lecha, run­da jesi­en­na spowodowała, że „Kole­jorz” nie ma wyjś­cia – musi starać się wygry­wać każdy mecz, aby wal­czyć o europe­jskie puchary. Czy statysty­cznie rzecz biorąc Lech ma szan­sę za zaję­cie przyz­woitego miejs­ca w lidze?

Rundę wiosen­ną sezonu 2005/2006 Lech zaczął słabo, ale też nie wal­czył o nic konkret­nego: na początku poległ 0:1 z Zagłę­biem Lubin. Dru­gi mecz wypadł już lep­iej, padł remis z Amicą Wron­ki 1:1, klubem, wtedy, sil­niejszym per­son­al­nie od drużyny z Poz­na­nia. W kole­jnych poje­dynkach Lech roz­gromił 3:0 Górnik Zabrze (trze­ci zespół od koń­ca na koniec roz­gry­wek), poniósł klęskę z Wisłą Płock 1:5, ale za to pokon­ał Wisłę z Krakowa 2:1.

Z najwięk­szym rywalem, Legią Warsza­wa, poz­nańs­ka loko­mo­ty­wa uległa 1:3, za to kole­jne mecze przyniosły więcej punk­tów. Przyz­woi­ta seria rozpoczęła się od zwycięst­wa z Górnikiem Łęcz­na 1:0, później padł remis z w miarę sil­ną Koroną Kielce 1:1, następ­nie zaś w tym samym sto­sunku Lech podzielił się punk­ta­mi z zawod­nika­mi GKS Bełchatów. Pod koniec kwiet­nia udało się jeszcze ograć Dyskobolię Grodzisk Wielkopol­s­ki, klubu wal­czącego kiedyś w europe­js­kich pucharach, aż 4:1. Koniec rundy nie był już jed­nak w żad­nym razie tak optymisty­czny: poraż­ki z Cra­cov­ią 2:3 i Odrą Wodzisław 1:2 oraz bezbramkowy remis z Pogo­nią Szczecin pogorszył tylko i tak niezbyt pozy­ty­wny obraz sezonu 2005/2006, zakońc­zony na 6 pozycji.

Po fuzji z Amicą Wron­ki oczeki­wano znacznie lep­szych wyników i choć ilość punk­tów rzeczy­wiś­cie była więk­sza (dokład­nie o 5), to nie poz­woliło zmienić to pozy­cji na lep­szą niż 6. Lech zainagurował rundę remisem z przyszłym spad­kow­iczem Wisłą Płock 1:1. Później przyszła poraż­ka 0:2 z przyszłym mis­trzem kra­ju Zagłę­biem Lubin, za to Kole­jorz odkuł się zwycięst­wem nad Koroną Kielce 3:0. Kole­jną porażkę odnie­siono już w kole­jnym spotka­niu, w którym Cra­covia ograła Lecha aż 3:0 (Cra­covia w tam­tym sezonie skończyła sezon przed Lechem).

W kole­jnych dwóch spotka­ni­ach padły dwa remisy – z dołu­jącą wów­czas Wisłą Kraków 0:0 oraz Dyskobolią 2:2. Następ­nie Pogoń Szczecin (tak, ta brazyli­js­ka) prze­grała z Lechem 0:3, a Bełchatów zremisował 0:0. Tak jak rok wcześniej, Lech odniósł zwycięst­wo z Górnikiem Łęcz­na 1:0, a potem zwyciężyli z ŁKS Łódź 2:1. Prawdzi­wym pogromem jed­nak zakończył się mecz z Widzewem Łódź, wygrany przez poz­na­ni­aków aż 6:1. Kole­jne dwa spotka­nia były kon­tynu­acją dobrej serii ekipy Fran­cisz­ka Smudy: zwycięst­wo 2:1 z Górnikiem Zabrze i 3:1 z warsza­wską Legią. Kres dobrej passie położyła Arka Gdy­nia, pokonu­jąc Lecha 3:1. Na zakończe­nie padł remis z Odrą Wodzisław 1:1. Moż­na było zauważyć w tym sezonie pewną praw­idłowość: z druży­na­mi zna­j­du­ją­cy­mi się wyżej w tabeli Kole­jorz zwyk­le prze­gry­wał, lub w najlep­szym razie remisował (wyjątkiem był mecz z Legią). Był to dopiero początek budowy drużyny z charak­terem, będą­cy później znakiem charak­terysty­cznym ekipy Smudy.

Dru­gi sezon pod wodzą Fran­cisz­ka Smudy zakończył się lokatą wyższą o 2 miejs­ca, choć Lech stracił aż 20 punk­tów do pier­wszej Wisły Kraków. Tym razem na rozpoczę­cie rundy Lech pokon­ał wygod­nego rywala, jakim był dla niego Górnik Zabrze 1:0, za to dru­gi mecz zremisowali 0:0 z lubińskim Zagłę­biem. Również remisem zakończyło się spotkanie z Widzewem (1:1), a w meczu z bezdyskusyjnym lid­erem Wisłą Kraków Lech prze­grał 1:2. Zwycięst­wo z Bełcha­towem 3:0 zapoc­zątkowało dobrą passę Kole­jorza: w następ­nych kon­frontac­jach Lech wygrał kole­jno 2:0, 2:0, 1:0, 2:1 z odpowied­nio: Ruchem Chorzów, Odrą Wodzisław, Legią Warsza­wa i Dyskobolią. Kole­jny mecz zakończył się już porażką z wyjątkowo niewygod­ną dla Kole­jorza Cra­cov­ią 2:3. Kole­jny mecz to już jed­nak całkow­ity pogrom Jagiel­loni Białys­tok aż 6:1, ale następ­ny to remis z bied­ną Polonią Bytom i poraż­ka z ŁKS Łodź 1:2. Ogól­nie rzecz biorąc była to jed­na z najlep­szych rund wiosen­nych ostat­nich lat, widać było już rękę Smudy. Choć kadra przez następ­ny sezon skra­jnie się zmieniła, to pozostał jak­iś trzon pod niezły sezon w Ekstrak­lasie i bard­zo dobry w europe­js­kich pucharach.

Sezon 2008/2009 to już era Lewandowskiego, Stili­cia czy Pesz­ki – rozpocząły się grube lata dla Lecha. Po rundzie jesi­en­nej Lech zaj­mował pier­wsze miejsce w tabeli, ale przez Puchar UEFA wios­ną nie było już tak różowo. Wszys­tko zaczęło się dobrze: od emocjonu­jącego meczu, w którym Lech pokon­ał GKS Bełchatów 3:2, a później zwycięst­wo 1:0 z Jagiel­lonią Białys­tok. Niepoko­ją­cym syg­nałem był remis z czer­woną latarnią, Górnikiem Zabrze, 1:1. Późniejsze remisy z Arką Gdy­nia (0:0) i Wisłą Kraków (1:1) pokaza­ły, że Lech nie jest jeszcze do koń­ca dokońc­zoną maszynką do wygry­wana. Po wygranej w Gli­wicach z miejs­cowym Piastem 2:1 wydawało się, że Kole­jorz się odrodzi, ale zaraz po tym przyszedł remis z ŁKS Łódź 1:1. Takim samym rezul­tatem jak mecz z ŁKS, zakończył się poje­dynek Lecha i Legii, a także Lecha i Ruchu Chorzów. Dwa kole­jne zwycięst­wa (z Śląskiem 2:0 i Lechią 1:0) nastąpiły przed dwoma remisa­mi: z Polonią Warsza­wa 3:3 oraz Cra­cov­ią 2:2. Jeśli policzyć straty tylko przez ostat­nie pięć kole­jek, biorąc pod uwagę, że Lech stracił do pier­wszej Wisły tylko 5 punk­tów… to pokazu­je nam się obraz drużyny gra­jącej wios­ną bez­nadziejnie, prze­gry­wa­jącej mis­tr­zost­wo Pol­s­ki na własne życzenie.

Ostat­ni sezon był prze­ci­wnoś­cią poprzed­niego. Kiep­s­ka jesień Lecha pod batutą Jac­ka Zielińskiego, spraw­iła, że trze­ba było odra­bi­ać znaczące straty do Wisły Kraków. Run­da została zain­gurowana pomyśl­nie, od zwycięst­wo 3:0 nad sil­ną prze­cież per­son­al­nie Polonią Warsza­wa, a później przyszło 3:1 nad Cra­cov­ią. Pier­wsze straty punk­tów przyszły już w trzec­im meczu: 1:1 z Bełcha­towem. Po zwycięst­wie nad Jagiel­lonią 2:0 przyszedł kole­jny remis, tym razem z Odrą Wodzisław. Później nadeszła nieco lep­sza seria: wygrana z Legią 1:0, później z Arką Gdy­nia 2:0, a w najważniejszym (pozornie) meczu z Wisłą Kraków padł bezbramkowy remis, po niemiłosiernych nudach. Od tego momen­tu Lech nie mógł się już potyki­wać, jeśli dalej marzył o mis­tr­zost­wie i rzeczy­wiś­cie: Lech wygrał z Lechią 2:1, ze Śląskiem 3:0, Polonią Bytom również 3:0 oraz w meczu przesądza­ją­cym o mis­tr­zost­wie dla Lecha – 2:1 z Ruchem Chorzów, przy jed­noczes­nym remisie Wisły z Cra­cov­ią dawało mu pier­wsze miejsce w tabeli. Na koniec Lech nie miał już kłopotów z poko­naniem Zagłębia Lubin 2:0, a Wisła dodatkowo potknęła się na Odrze. Mis­tr­zost­wo Pol­s­ki po znakomitej, choć nie per­fek­cyjnej rundzie!

Jak widać his­to­ria Lecha w rundzie wiosen­nej prze­b­ie­ga różnie, ale nigdy nie było jeszcze per­fek­cyjnie. Mamy jed­nak wraże­nie, że skład Lecha jest może nawet sil­niejszy niż kiedykol­wiek, więc kto wie – może od tego momen­tu czeka nas sama pas­sa zwycięstw Kolejorza?