Żywa lekcja historii Lecha Poznań

Wczo­raj przy Buł­garskiej przeżyliśmy coś mag­icznego. Moż­na było przewidzieć, że pożeg­nanie Pio­tra i Ivana dla wielu z nas będzie trud­nym doświad­cze­niem i pewnie nie jeden z Kiboli uronił łzę, ale chy­ba nikt nie spodziewał się, że to spon­tan­iczne pożeg­nanie prze­rodzi się w prawdzi­wą lekcję tego czy jest Lech Poznań.

Tak sobię myślę, że pożeg­nanie zarówno jed­nego jak i drugiego piłkarza było niesamowite. Jak marze­nie. Dla jed­nego asys­ta, dla drugiego bram­ka. Wiel­ka sprawa.

Reakc­ja “Dju­ki” po bram­ce pokazu­je wiele. To, co zro­bił po tym jak na tabl­i­cy świ­etl­nej pojaw­ił się jego numer i miał zejść z boiska,na którym zagrał ostat­ni mecz? Uklęknął i ucałował murawę.

Zro­bił wiele dla pił­ki, pił­ka wiele mu zwró­ciła. Pewien etap w jego życiu się skończył, ale to nie znaczy, że nie powinien go szanować. Uszanował i podz­iękował, najlepiej jak mógł.

Szpaler dla Ser­ba, zejś­cie na ławkę rez­er­wowych, a potem niespodziewane i niezwyk­le spon­tan­iczne przyjś­cie do Kotła. “Dju­ka” to niesamow­ity facet i pro­fesjon­al­ista. Podz­iękował i zaintonował “W grodzie Przemysława”.

Chwilę później to samo spotkało Pio­tra Reis­sa. On również szedł przy szpalerze i też poszedł do Kotła. Zaintonował “Bo w Poz­na­niu, w Poz­na­niu, w Poz­na­niu…” i odpal­ił racę. Tego chy­ba nikt się nie spodziewał.

Dla młodych kibiców, ale także piłkarzy ten mecz był niesamow­itą lekcją his­torii Lecha Poz­nań. His­torii i sza­cunku do tego klubu. Tego czym jest “Kole­jorz” nie nauczą ich trenin­gi czy roz­mowy, ale właśnie takie mecze jak ten. Takie zachowanie prawdzi­wych Leg­end Lecha — zarówno “Rejsi­ka” jak i “Dju­ki”. Sza­cunek do barw, kibiców, pił­ki nożnej. Pro­fesjon­alne pode­jś­cie do zawodu.

Obyśmy dłu­go nie musieli czekać na następców. Najważniejsze, żeby wiedzieli, że Lech powinien być dla niego sprawą honoru.