Atlasiński: Moje serce dla Lecha bije i bije dalej

- W piłkę nożną zacząłem grać, gdy miałem 12 lat. To była pił­ka dziel­ni­cowa. Ja mieszkałem na uli­cy rol­nej naprze­ci­wko Sta­dionu Warty. Na tej uli­cy były dwie osady, które ze sobą rywal­i­zowały. W drugiej mieszkał Edmund Białas, gral­iśmy prze­ci­wko sobie. Później spotkaliśmy się w KPW — mówił na spotka­niu z kibi­ca­mi Stanisław Atlasiński.

To najs­tarszy żyją­cy piłkarzy Lecha, w kwiet­niu skończy 93 lata. W „Kole­jorzu” zade­bi­u­tował, gdy miał 15 lat, w roku 1934. - Wtedy preze­sem klubu był Stanisław Derez­ińs­ki. Opiekował się także sekcją pił­ki nożnej - wspom­i­na nestor. — W KPW grało wielu od niego właśnie. Czterech braci Now­ic­kich: Leon, Jan, Fran­ciszek i Stanisław — mówił. Jeden z nich, Fran­ciszek, był bramkarzem, a później w barwach Warty Poz­nań został wicemistrzem Pol­s­ki w boksie.

W cza­sie oku­pacji uczest­niczył w kon­spir­a­cyjnych roz­gry­wkach w barwach Dęb­ca. - Naszym głównym rywalem była Wil­da. Z nią zagral­iśmy w finale zawodów w roku 1941. Mecz odbył się przy Are­nie, wygral­iśmy 1:0, a bramkę strzelił Mieczysław Tar­ka - opowiadał Stanisław Atlasiński.

Nie rzad­ko jed­nak, gra­jąc w tam­tych cza­sach w piłkę mieli spore prob­le­my. - Kiedy (7 wrześ­nia 1941 roku — przyp. red) gral­iśmy z ulicą Strz­elecką na boisku pojaw­ił się samochód z niemiecki­mi polic­jan­ta­mi i psa­mi. Prz­er­wali mecz. Sędziował Cer­ba, kaza­li mu zakończyć spotkanie i się roze­jść. Tam było, tak mi się wyda­je, kil­ka tysię­cy osób. Całe szczęś­cie, że niko­go nie zamknęli — wspom­i­nała Leg­en­da Lecha.

Gość kibiców opowiadał także o swo­jej przy­godzie i prob­lemach z żan­dar­ma­mi, która spotkała jego i Ste­fana Marcini­a­ka, kole­gi Stanisława Atlasińskiego. - Szliśmy po meczu do domu i nas polic­jant chwycił na bok, na torach i zabrał legi­t­y­mac­je. Kazał zgłosić się na posterunek. Wypuś­cili nas po ósmej, była godz­i­na pol­i­cyj­na. Powiedzieli, że jak nas jak­iś polic­jant złapie, to posiedz­imy dłuższy czas — mówił nestor.

W tam­tych cza­sach każdy zawod­nik KPW musi­ał sam na włas­ną rękę zor­ga­ni­zować sobie obuwie do gry w piłkę. — Więk­szość miało swo­je buty, część poży­cza­ło. Mi tata zro­bił skórzane, w nich grałem. Inne były mi za duże. Boiska były nieogrod­zone, prze­bier­al­iśmy się na muraw­ie — opowiadał. - A gdy jechal­iśmy na mecz wszys­tko mieliśmy w swoich wal­izkach, jechal­iśmy w dwóch przedzi­ałach. Siedzieliśmy na twardych deskach, spal­iśmy na ramach od bagażu - kontynuował.

Kibi­com Lecha opowiedzi­ał także o jed­nym ze swoich niepowodzeń. — W 1945 roku gral­iśmy z BOP Gdańsk. Mecz prze­gral­iśmy 1:2, ale mogło być inaczej. Mieliśmy rzut karny, Eda Białas nie chci­ał strze­lać, nie wiem czemu. Pod­szedłem ja i nie trafiłem. Pił­ka napiła się wody i była cięż­ka — tłumaczył.

W Ekstrak­lasie zagrał jedynie sześć meczów, ten ostat­ni opa­trzył kon­tuzją, po której miał zakończył swo­ją piłkarską kari­erę. — Pamię­tam to dokład­nie. Gral­iśmy w Tarnowie i zremisowal­iśmy 2:2, a ja trafiłem jed­ną bramkę. Wtenczas była taka sytu­ac­ja, że zawod­nik z pola nie mógł być zmieniony. Ja schodz­iłem z boiska dziesięć razy. Kolano mnie bolało, ścięg­no się osłabiło. Dr Dega powiedzi­ał po meczu, że gdy­bym od razu skończył grać, to udało­by się wyleczyć kolano - wspom­i­nał Stanisław Atlasiński.

Później przez wiele lat był związany z kole­jną, a jego pow­iąza­nia z KPW i późniejszym Lechem nie osłabły. – Moje ser­ca dla Lecha bije i bije dalej – mówił na spotka­niu z kibi­ca­mi. Zapy­tany o najlep­szych zawod­ników 90-lecia klubu bez chwili wytch­nienia odparł: — Janusz Gogolews­ki, wspani­ały tech­nik. Potem Eda Białas, Mieczysław Tar­ka i Antonii Buttcher.