Lechowi przyda się krytyka

O ile w meczach z Lechią i Legią, Lech pokazał się z dobrej strony, mimo zaled­wie bezbramkowych remisów, to w piątkowym spotka­niu z Polonią  zagrał bard­zo źle. W zasadzie na pal­cach jed­nej ręki moż­na było­by wyliczyć dobre zagra­nia podopiecznych Jose Mari Bakero. A i tak, jeśli takie miały miejsce, to nie przełożyły się na gole, a tych Lechowi braku­je najbardziej. Tak, trzy mecze bez zwycięst­wa, to dobry czas na krytykę.

Zacząć należy więc od zespołu, jako kolek­ty­wu. Ten owszem ist­nieje, ale zde­cy­dowanie brak mu sty­lu. Tren­er uważa inaczej, druży­na real­izu­je jego założe­nia, a także rozwi­ja się zgod­nie z wiz­ją hisz­pańskiego szkole­niow­ca. Ja jed­nak nie uważam, że „to”, co Lech prezen­tu­je na boisku moż­na nazwać stylem. Gra jest monot­on­na, nud­na, brak w niej ofen­sy­wnoś­ci, na co wskazy­wać mogła­by licz­ba zdoby­tych w tym sezonie bramek.

Defen­sy­wa

W defen­sy­wie wiodącą rolę odgry­wa Hubert Wołąkiewicz, który jest zde­cy­dowanie trzy­ma w ryzach tę for­ma­cję. Pozostali jed­nak pochwał spodziewać się nie powin­ny. Grze­gorz Wojtkowiak jest ospały, jak cały zespół, wol­ny, a także popeł­nia wiele błędów, który­mi kreu­je tak naprawdę akc­je ofen­sy­wne przeciwnika.

Marcin Kamińs­ki od kilku meczów jest stałym punk­tem obrony „Kole­jorza”. Młody obroń­ca zbiera piłkarskie szli­fy, doświad­cze­nie, ale w jego postaw­ie zauważyć moż­na pod­sta­wowe bra­ki w wyszkole­niu tech­nicznym i zachowa­niu pod­czas ataków prze­ci­wni­ka. Tam, gdzie mają miejsce groźne akc­je rywala, znaleźć moż­na właśnie „Kamy­ka”. Praw­ie zawsze zamieszany jest w te sytu­acje, a związane jest to najczęś­ciej z błęd­nym kryciem, bądź brakiem aseku­racji kole­gi z drużyny.

Z kolei Luis Hen­riquez wobec braku typowych skrzy­dłowych w drużynie bard­zo częs­to angażu­je się w akc­je ofen­sy­wne zespołu zapom­i­na­jąc o swoim pod­sta­wowym zada­niu, jakim jest przede wszys­tkim gra obron­na. Nawy­ki z częstego oskrzyd­la­nia akcji zespołu przekłada­ją się również na postawę Panam­czy­ka w defen­sy­wie, gdzie równie częs­to decy­du­je się na drybling.

Pomoc

Ta for­ma­c­ja jest najwięk­szą zagad­ką Lecha. Posi­a­da ogrom­ny potenc­jał, który jest nie do koń­ca wyko­rzysty­wany, albo w sposób błęd­ny. „Kole­jorz” korzys­ta z wielu walorów indy­wid­u­al­nych swoich piłkarzy, ale brak w nich jakiegokol­wiek zgra­nia, gry zespołowej. Podopieczni Jose Mari Bakero, zapewne zgod­nie z założe­ni­a­mi tren­era, bard­zo częs­to gra­ją w środ­ku pola, gdzie jest bard­zo mało miejs­ca. Dobrze wyglą­da to do momen­tu, gdy piłkę otrzy­mu­ją defen­sy­wni piłkarze, nieza­leżnie czy jest to Rafał Muraws­ki czy Dim­itri­je Injac, a w ostat­nich dwóch meczach także Ivan Djurdjević.

Ci gracze szuka­ją miejs­ca do rozpoczę­cia groźnej akcji pod bramką rywala, jed­nak gdy już to zro­bią, to braku­je przyśpieszenia. Gry na jeden kon­takt i płyn­nego prze­jś­cia ze środ­ka pola w boczne sek­to­ry boiska, a także w oko­lice pola karnego rywala. Bard­zo mało jest także dośrod­kowań, co jest spowodowane brakiem skrzy­dłowych. To jest najwięk­szy manka­ment Lecha. W jego kadrze znaleźć moż­na trzech zawod­ników, którzy mogą zagrać na lewej stron­ie pomo­cy, ale tych, którzy dobrze odna­jdą się po drugiej stron­ie boiska ze świecą szukać.

Atak

Tutaj dużą zag­wozd­kę ma sztab szkole­niowy. Z jed­nej strony Artiom to gracz o nieprze­cięt­nych umiejęt­noś­ci­ach, który jed­nym zagraniem potrafi rozstrzygnąć losy meczu, w czym bard­zo przy­pom­i­na Semi­ra Stili­cia, z drugiej potrze­bu­je kilku okazji, aby to zro­bić. Bram­ki w meczu ligowym nie zdobył już od pon­ad miesią­ca, w czterech kole­jnych spotka­ni­ach. Może warto dać szan­sę Vojo Ubi­paripowi? Jak nie ter­az, to kiedy? A może spróbować zagrać dwoma napastnikami?

Lech ma duży potenc­jał, graczy o wyso­kich jak na pol­skie warun­ki umiejęt­noś­ci­ach, ale nie ma zespołu. Inne drużyny ligowe mogą poszczy­cić się posi­adaniem kolek­ty­wu, takiego w Poz­na­niu nie ma.

„Kole­jorz” nie wygrał w trzech kole­jnych meczach. Gdy wygrał po raz ostat­ni był lid­erem? A ter­az? Ter­az jest już znacznie inna sytu­ac­ja. Wystar­czył brak skutecznoś­ci Artioma Rud­ne­va i wiz­ja gry zespołu diame­tral­nie się zmienia, choć styl, w jakim Lech osią­gał zwycięst­wa był podob­ny do tego, który oglą­damy ter­az. Zwycięz­cy jed­nak się nie sądzi, a sko­ro Lech przegrywa…