Nowy pomysł na “Kolejorza”?

W niedziel­nym meczu Lechowi w końcu udało się odpal­ić. Zaskoczył jed­nak tren­er, który zde­cy­dował się zmienić ustaw­ie­nie zespołu.

Mimo, że z pozoru wyglą­dało jak klasy­czne i znane 4–4‑1–1, to w prak­tyce Kasper zagrał na wysokoś­ci Pawłowskiego, który w tym meczu miał być roz­gry­wa­ją­cym. Z kolei prawy obroń­ca, czyli Możdżeń, gdy Lech był przy piłce był częs­to ustaw­iony na wysokoś­ci pomoc­ników i wów­czas gral­iśmy trze­ba obrońcami.

- Myśl o takim ustaw­ie­niu pojaw­iła się już wcześniej. To nie moment na budowane kon­cepcji, bo Kasper w Djur­gar­dens grał na pozy­cji defen­sy­wnego pomoc­ni­ka. W ofen­sy­wie grał jed­nak na wysokoś­ci Pawłowskiego. Chci­ałem, żeby Szymek mniej bie­gał, niż na skrzy­dle, więc ustaw­iłem do w środ­ku — przyz­nał trener.

Funkcję klasy­cznego defen­sy­wnego pomoc­ni­ka pełnił Trał­ka. Zadanie miał trudne, bo Kasper był pod­wies­zony pod Pawłowskiego i nie zawsze udawało mu się zdążyć za kon­tratakiem prze­ci­wników. Dlat­ego też Trał­ka częs­to musi­ał faulować. Ciężar tej gry brał również na siebie Możdżeń, który schodz­ił do środ­ka i prz­ery­wał akc­je rywali.

To ustaw­ie­nie moż­na opisać wie jako 4–1‑4–1, ale z przo­du nie mieliśmy w pier­wszej połowie napast­ni­ka. Teodor­czyk zal­iczył dużo strat i gdy schodz­ił do środ­ka, a na jego miejs­ca prze­chodzili Kasper i Szymek, to nie zdążyli dobiec na pozy­cję, a stra­cil­iśmy piłkę. Cały Teo.

Trochę lep­iej to wyglą­dało ze Ślusarskim, który próbował się dłużej utrzymy­wać się przy piłce i brać na siebie ciężar gry, ale on potrze­bu­je jeszcze trochę cza­su, żeby poczuć grę. W jego przy­pad­ku widać jed­nak, że za jak­iś czas może to wyglą­dać naprawdę fajnie.