Powileński kac

Cały rok zespoły gra­ją w lidze o najwyższe lokaty, aby zak­wal­i­fikować się do kwal­i­fikacji do europe­js­kich pucharów. Lech to właśnie zro­bił. Sezon jeszcze dobrze się nie zaczął, a my już z tych pucharów odpadliśmy.

Nie z jakimś wybit­nym rywalem, który był wyma­ga­jącą drużyną, a prze­cięt­nym Żal­girisem. Zespołem, który w dwóch meczach nie pokazał naprawdę nic, dzię­ki czemu mógł­by z optymizmem patrzeć w przyszłość. Trafił jed­nak na Lecha. Drużynę kom­plet­nie bez formy.

Gdy­byśmy trzy tygod­nie temu wiedzieli, że “Kole­jorz” wpad­nie do sporego doł­ka, to na pewno nie patrzylibyśmy z takim opy­t­mizmem na przyszłą rywal­iza­cję z Litwina­mi. Bo to druży­na, po której zespół Ruma­ka powinien się prze­jechać i jeszcze się obró­cić, żeby zobaczyć czy nic jej się nie stało. Tak grzecznie i gościnnie.

A tym­cza­sem było odwrot­nie. To Lech otrzy­mał dwa razy policzek, z którego się nie potrafił otrząs­nąć. To bolało nie tylko piłkarzy, sztab szkole­niowy, ale przede wszys­tkim kibiców.

Myślę jed­nak, że jeśli Lech jest w kryzysie i ma się tak jeszcze męczyć, to lep­iej jest grać na dwa a nie trzy fron­ty i powal­czyć z kryzy­sem. Mamy ligę, czeka nas Puchar Pol­s­ki i sporo pra­cy, bo druży­na jest rozbi­ta, nie ma atmos­fery i jedyne co moż­na zro­bić to zaintonować cicho: “My wierzymy, tylko w KKS…”