Skorża opowiada o zmianach, a punkty uciekają

Warsza­wa, Kielce, Wrocław i Poz­nań. W tych meczach “Kole­jorz” mimo szy­bkiego prowadzenia nie wygry­wał. Co więcej we wszys­t­kich tych przy­pad­kach tracił bram­ki w ostat­nich dwudzi­es­tu min­u­tach meczu, zaprzepaszcza­jąc doty­chczas wyko­naną pracę. Tren­er Sko­rża jest niezad­owolony, ale pod jego wodzą Lech zaczął mieć prob­le­my z kon­cen­tracją pod koniec meczu.

Do tej pory Sko­rża opowiadał w medi­ach i na kon­fer­enc­jach pra­sowych, że gdy przyszedł do klubu, piłkarze byli w dra­maty­cznych nas­tro­jach, a druży­na nie potrafiła wal­czyć na boisku. Prob­lem miał leżeć przede wszys­tkim po stron­ie men­tal­nej. Nad tym nowy tren­er pra­cow­ał, to było dla niego bard­zo ważne. Pod jego wodzą pojaw­ił się kole­jny — niko­mu niepotrzeb­ny — z kon­cen­tracją i utrzy­maniem korzyst­nego wyniku.

Mówi, że czeka go dużo pra­cy, musi przyjrzeć się piłkar­zom, ocenić ich przy­dat­ność w klu­bie. To wszys­tko to jed­nak ali­bi. Dwa miesiące to wystar­cza­ją­cy czas, aby dobrze wpłynąć na drużynę i coś zmienić. Nowy sztab szkole­niowy na razie jed­nak zami­ast zdoby­wać punk­ty opowia­da o zmianach.

We wspom­ni­anych na początku meczach “Kole­jorz” stracił już osiem punk­tów. Gdy­by je zdobył — a powinien to zro­bić, w tej chwili miały 31 punk­tów i 2 ocz­ka przewa­gi nad obec­nym lid­erem, czyli Legią. A nie było to niere­alne. We wszys­t­kich tych spotka­ni­ach prowadz­ił w 70. min­u­cie meczu. W Warsza­w­ie nawet dwoma bramka­mi. I wszys­tkie te mecze zakończyły się remisami.

Lech stał się mis­trzem remisów. Ma ich już osiem, czyli o jeden mniej niż w poprzed­nim sezonie po roze­gra­niu 37 spotkań. Cztery z nich to zasłu­ga Sko­rży, trzy Chroba­ka i tylko jeden Ruma­ka. Tego samego, który za podob­ny mecz był­by kry­tykowany z każdej strony.

Rumak prowadz­ił Lecha w czterech ligowych meczach. Na dwanaś­cie możli­wych do zdoby­cia punk­tów, zdobył sie­dem. Stracił po drodze pięć punk­tów. Sko­rża na dwadzieś­cia cztery możli­we — zdobył trzy­naś­cie, czyli stracił po drodze jede­naś­cie punk­tów. W tym osiem w ostat­nich 20 min­u­tach spotkań.

Inną kwest­ią jest też ta, że Lech nie potrafi zagrać na zero z tyłu. Prob­le­mu nie ma ze strze­laniem goli, ale jest z zapo­b­ie­ganiem ich straty. Tylko w dwóch meczach — pucharowym z Wisłą, gdzie z przo­du zagrał nieograny Stępińs­ki i beni­aminkiem z Łęcznej, w każdym z ośmiu innych prowad­zony przez Sko­rżę Lech gole tracił.

Na razie tren­er jest pod kloszem i obow­iązu­je go okres ochron­ny. Ten potr­wa pewnie jeszcze do koń­ca roku, a prawdzi­wa oce­na pra­cy nastąpi na wios­nę. Do tej pory Lech może jeszcze jed­nak stracić dwanaś­cie kole­jnych punk­tów. Pora więc nie tylko myśleć o zmi­anach, zapowiadać je na kon­fer­enc­jach, ale także pokazać to na boisku. Na razie Sko­rża pięknie opowia­da, o sportowej złoś­ci, niezad­owole­niu i oce­nie potenc­jału i przy­dat­noś­ci piłkarzy. A punk­ty uciekają.