Wszyscy widzą, ale trener nie potrafi

Trud­no mi wytłu­maczyć miłość Mar­iusza Ruma­ka do Szy­mona Drew­ni­a­ka. Wpływ tego drugiego na zespół widać goły­mi okiem i nie trud­no przewidzieć, jak zakończy on swój wys­tęp. Najczęś­ciej po 45 min­u­tach. Tak zdarzyło się w tym sezonie już cztery razy.

Jeszcze niedawno był to jedyny piłkarz w kadrze Lecha, który gdy wys­tępował druży­na wygry­wała. Pas­sa jed­nak się skończyła, ale Drew­ni­ak tal­iz­manem szczęś­cia nigdy nie był. Nadal jed­nak pozostała wyjątkowa więź pomiędzy nim, a trenerem „Kole­jorza”. Więź, którą bard­zo trud­no zrozumieć.

Zas­tanaw­ia­jąc się nad tym, kto zastąpi w środ­ku pola pauzu­jącego za kart­ki Murawskiego, moż­na było być niemal pewnym, że będzie tym zawod­nikiem Drew­ni­ak. Już wtedy o tym pisaliśmy.

«Pewne jest, że w związku z brakiem kluc­zowego dla zespołu piłkarza Lech nie zde­cy­du­je się na grę w ustaw­ie­niu 4–3‑3 z trze­ma środ­kowy­mi pomoc­nika­mi. Te trójką tworzyli zawsze Muraws­ki, Trał­ka i Drew­ni­ak. I to on wyda­je się być najpoważniejszym kandy­datem do zastąpi­enia „Mura­sia” w składzie na sobot­ni mecz. To właśnie ten zawod­nik zagrał obok Murawskiego, gdy pau­zował za kart­ki Trał­ka.»

Kole­jny raz jed­nak zaw­iódł. W meczu z najsłab­szym zespołem ligi był najsłab­szym zawod­nikiem na boisku. Miał prob­le­mu z opanowaniem pił­ki, grał niepewnie, ner­wowo i na ali­bi. Bał się odważnych podań, nie szukał gry i nie pokazy­wał się na pozy­c­jach. Bie­gał pomiędzy piłkarza­mi GKS‑u w taki sposób, aby koledzy z drużyny nie mogli mu podać, bo nie mieli jak. I sko­ro w spotka­niu z czer­woną latarnią ligi nie potrafił przekon­ać do siebie kibiców i dzi­en­nikarzy, to najwyższy syg­nał do tego, że nigdy nie będzie piłkarzem, który zasługu­je na to, aby grać w Lechu.

Rumak po raz kole­jny wyco­fał się z pomysłu gry Drew­ni­akiem i zmienił go w prz­er­wie. I kole­jny raz gra Lecha w drugiej połowie wyglą­dała zde­cy­dowanie lep­iej, bo ten grał nie w dziesię­ciu, a jede­nas­tu piłkarzy.

Na pomec­zowej kon­fer­encji pra­sowej trud­no było o Drew­ni­a­ka zapy­tać wprost. Tren­er nie wyglą­dał na zad­owolonego z wyniku, a kon­trow­er­syjne pytanie mogło­by spowodować, że wybuch­nie i znów się obrazi. Mimo to kil­ka razy próbowano go o to zapy­tać, choć nie wprost. Dzi­en­nikarze starali się zasug­erować, że chodzi o Drewniaka.

 — Co spowodowało zmi­anę grę w porów­na­niu do pier­wszej i drugiej połowy? — Czy w prz­er­wie tren­er wyciągnął jakieś wnios­ki z gry zespoły? Coś źle funkcjonowało? A nawet: - Jak oceni Pan grę Szy­mona Drewniaka?

Nieste­ty tren­er nie zrozu­mi­ał intencji dzi­en­nikarzy. Próbowano również pytać o to zawod­ników Lecha po meczu. Tutaj jed­nak nawet wprost. — Szymek potrafi grać w piłkę, ma umiejęt­noś­ci, żeby to dobrze robić — mogliśmy usłyszeć. Szko­da jed­nak, że do tej pory nikt tego nie zauważył. Nikt poza trenerem.