Jose Mari Bakero po raz ostatni. O Lechu i nie tylko

Jose Mari Bakero przed pon­ad dwoma tygod­ni­a­mi przes­tał być trenerem Lecha Poz­nań. W tym tygod­niu ostate­cznie rozs­tał się z „Kole­jorzem” oraz wyjaśnił sprawę swo­jego kon­trak­tu. Jeszcze w czwartek po raz ostat­ni spotkał się z dzi­en­nikarza­mi, aby zamknąć etap pra­cy w Lechu.

Początek pra­cy w Lechu:

- Prze­jś­cie do Lecha było dla mnie szan­są, bo znałem już dość dobrze ligę pol­ską i zawod­ników Lecha. Zaak­cep­towałem do wyzwanie. Chci­ałbym podz­iękować rodzinie Państ­wa Rutows­kich za tę szan­sę i zau­fanie, nasze relac­je opier­ały się na sza­cunku i w szczegól­nie w pier­wszej fazie na dużej har­monii. W ostat­nim okre­sie na sza­cunku. Miałem wymar­zony debi­ut z Man­ches­terem City, a po trzech dni­ach w meczu z Ruchem wró­ciłem na ziemię. Przed wejś­ciem do szat­ni wiedzi­ałem, z czym się zetknąłem. Od tego momen­tu wybrałem strate­gię opier­a­jącą się na maksy­mal­nej wydol­noś­ci z drużyny. Chci­ałem ją uzyskać.  Wierzyłem w to, że jestem wstanie zmienić tę drużynę.

O meczu w Bradze:

- Wolę być kry­tykowany za coś, co zro­biłem, niż coś, czego się bałem. Tłu­maczyłem tę sytu­acje. Widzi­ałem Artioma Rud­ne­va gra­jącego w kadrze w meczu w Tur­cji, gdzie cztery bram­ki padły z czterech karnych. W tam­tym meczu grali sys­te­mem 4–4‑2, prak­ty­cznie rzecz biorąc Rud­nev wracał jak lewy obroń­ca do defen­sy­wy, zapamię­tałem to, zakodowałem sobie. Bra­ga to druży­na, która moc­no naciskała w pier­wszych min­u­tach i w każdym meczu strze­lali po dwie bram­ki. Lin­ie obrony mieli ustaw­ioną wysoko, praw­ie na połowie boiska. Pomyślałem, że Semir musi grać, był w wysok­iej formie, roz­maw­iałem z nim i Rud­n­evem. Starałem się poszukać więcej szy­bkoś­ci przy pomo­cy Rudiego w bocznych sek­torach boiska, a to żeby Semir mógł grać ple­ca­mi do bram­ki rywala. Szukać kon­trataków boczny­mi sek­tora­mi. Co więcej, mieliśmy dobrą okazję na bramkę, przy pomo­cy tego ataku, bo wys­taw­iłem Kri­w­ca na pozy­cji Stili­cia, żeby z jego wyb­ie­ganiem dać mu więcej swo­body. Mieliśmy okazję, ale nie wyko­rzys­tal­iśmy jej. Prob­le­mem tego meczu były dwie stra­cone głupie bram­ki. Nie chodzi o szukanie winy. Prze­gral­iśmy, bo nie byliśmy defen­sy­wnie dobrze przy­go­towani. To było coś wcześniej przy­go­towane. Odpadliśmy, co zro­bić. Nie przes­zliśmy przez nasze błędy w defen­sy­wie, a nie ofensywie.

O pożeg­na­niu Bosackiego:

- Nie będę dokony­wał oce­ny tej sytu­acji. To nie w mojej gestii leży to czy klub się żeg­na z zawod­nikiem. Nie wiem czy robiło się wcześniej takie pożeg­na­nia, ja nie będę tego oce­ni­ał. Kiedy był do mojej dys­pozy­cji miał pro­fesjon­alne pode­jś­cie i tak dłu­go jak uważałem, że jego wyda­jność na boisku jest wyso­ka, tak dłu­go starałem się z niego korzys­tać. Kiedy uważałem, że powinien grać, to grał. Na koniec sezonu popros­zono mnie o opinię, ja ro zro­biłem, pozostałe decyz­je należały do klubu. Doty­czy mnie to oso­biś­cie, ale nie ja pode­j­mu­je decyzje.

„Lech w etapie przejścia”:

- Lech do druży­na, która jest na etapie prze­jś­cia. Było jede­nas­tu zawod­ników od momen­tu mojego przyjś­cia do ter­az, którzy odes­zli z klubu, z różnych względów. Wprowadzil­iśmy wielu młodych graczy. Zmi­ana preze­sa, dyrek­to­ra sportowego, kierown­i­ka drużyny, który był bard­zo ważną postacią, ponieważ dłu­go w Lechu pra­cow­ał. To nie jest wymówka, nie potrze­bu­ję jej szukać, ale każdy powinien dokon­ać prze­myśleń na ten tem­at.  Poz­nałem tę drużynę bard­zo dobrze. Nieza­leżnie od tego, co mówi się o mojej komu­nikacji z drużyną. Znam zawod­ników bard­zo dobrze.

O kłopotach w listopadzie 2011:

- Wtedy dwóch-trzech zawod­ników, ważnych, obniżyło wyda­jność, a nie mieliśmy dla nich wartoś­ciowego zastępst­wa. Pamię­tam każde spotkanie, ale nie o to chodzi. Gen­er­al­nie moż­na powiedzieć, że byliśmy ekipą w momen­cie prze­jś­cia, która może mieć swo­je zwyż­ki i zniż­ki. Spokój i cier­pli­wość nie zależą ode mnie. Ja od samego początku zawsze roz­maw­iałem z właś­ci­ciela­mi w klu­bie, dawałem opinię o kolek­tyw i indywidualnie.

Ostat­ni mecz:

- Tydzień przed meczem z Ruchem był dla nas cięż­ki, wiele moż­na było wysłuchać i wyczy­tać. Ten mecz prze­gral­iśmy zasłuże­nie, nie ma co do tego dyskusji, mogę za to przeprosić. To pod­sumowanie tego, co rozpoczęło się kil­ka miesię­cy wcześniej, w listopadzie.  Czu­ję się smut­ny, bo pra­cow­ałem moc­no, byłem zaan­gażowany i dałem z siebie wszys­tko. W pier­wszym etapie tego sezonu, od sierp­nia do listopa­da, prak­ty­cznie każdy oglą­da­jąc Lecha mógł na niego z przy­jem­noś­cią patrzeć.

O nowym tren­erze Mar­iuszu Rumaku:

- Muszę przyz­nać, że pra­cow­ał ze mną osiem miesię­cy i zdałem sobie właśnie sprawę, że go nie znam. Życzę mu wszys­tkiego najlep­szego. Ja życzę Lechowi wszys­tkiego najlep­szego, chce żeby ten zespół wygry­wał. Mam nadzieję, że będzie grał w europe­js­kich pucharach. Jeżeli to miał­by być powód, dla którego prob­le­mu Lecha skończą się to dobrze. Nie żyję w żalu. O tym, że został moim asys­ten­tem dowiedzi­ałem się z prasy.

O tym, co Jose Mari Bakero dał Lechowi:

- Nie zro­biłem nic prze­ci­wko temu klubowi. Codzi­en­nie pra­cow­ałem, w moim pier­wszym etapie 8–10 godzin dzi­en­nie, moż­na powiedzieć, że uporząd­kowal­iśmy klub od strony sportowej. Pomogłem zre­struk­tu­ry­zować pro­gram szkole­nia młodzieży, miałem zaję­cia z tren­era­mi grup młodzieżowych, uporząd­kowal­iśmy wszys­tkie dzi­ały włącznie z dzi­ałem przy­go­towa­nia medy­cznego, dietetykiem.

Wspom­nienia z Poznania:

- Moja rodz­i­na była tutaj bard­zo szczęśli­wa, żyło nam się dobrze. Poz­nań to trochę mniejsze, rodzinne mias­to, niż Warsza­w­ie. Żyliśmy tutaj spoko­jnie. Życie skła­da się z różnych momen­tów, to wiel­ki przy­wilej, że mogłem tutaj trenować. Część mojego życia jest związana z tym kra­jem. Kiedy tutaj przy­jeżdżałem, z cały sza­cunkiem, to był szok. Byłem tutaj dwa lata, a dla tren­era to kawał czasu.

O piłkarzach w Polsce:

- Myślę, że zawodowi piłkarze w Polsce mają dwa prob­le­my, nie z ich winy. Pier­wszy nazy­wam kul­turą sportową, to jak ważne jest odży­wian­ie i odpoczynek. Pro­fesjon­al­ny piłkarz powinien odpowied­nio pod­chodz­ić do tej pro­fesji. To coś, czego trze­ba się uczyć od dziec­ka. Jeśli nikt tego nie wytłu­maczył na początku, to trud­no to zmienić. Drugą sprawą jest zmi­ana tak­ty­ki. Nad tym trze­ba popra­cow­ać, wszech­stron­ność i umiejęt­ność gry w różnych sys­temach. Widzi­ałem, że zawod­ni­cy chcieli. Postęp u jed­nych jest mniej widoczni, niż u innych.

O propozy­cji pra­cy w Barcelonie B:

- Na tem­at przyszłoś­ci nie będę roz­maw­iał. To praw­da, że spotkałem się z w Warsza­w­ie z prezy­den­tem Barcelonie. Umówiliśmy się na roz­mowę po moim powro­cie do Barcelony. Wszys­tkie inne infor­ma­c­je nie są pewne i sprawdzone.

O możli­woś­ci powro­tu do Polski:

- Mam takie wraże­nie, że czegoś jeszcze nie zakończyłem. Widzi­ałem, że mogłem i byłem wstanie coś osiągnąć. To praw­da, że na chwilę obec­ną wracam do Hisz­panii, ale jeśli będą określone dla mnie okolicznoś­ci, na pewno prze­myślę tę możliwość.