Wstyd, kompromitacja… Stjarnan. I na końcu gdzieś Rumak

Nie mogę i nawet nie potrafię tego racjon­al­nie wytłu­maczyć. Nie da się tego zro­bić. Żad­na anal­iza nie jest tu potrzeb­na. Ten mecz, a w zasadzie jego wynik jest wyrok­iem dla Mar­iusza Ruma­ka. Wyrok­iem, który już przed rok­iem w Wilnie został wstrzy­many przed wyko­naniem. Ter­az już nie ma przebacz.

Moż­na go lubić albo nie. Mało kto dzisi­aj pamię­ta, że tren­er Rumak wywal­czył puchary po fatal­nej jesieni i kom­pro­mi­tu­ją­cym wys­tępie Lecha Bakero w Chor­zowie. Zdobył dwa razy wicemistr­zost­wo, po raz pier­wszy w his­torii. Nie potrafił jed­nak zro­bić tego, co udało się Fran­ciszkowi Smudzie i Jack­owi Zielińskiemu — awan­sować do fazy grupowej Ligi Europy. Zadanie tego drugiego kon­tyn­uował Jose Mari Bakero, który z tej fazy wyszedł. Kole­jnym trenerem był właśnie Rumak.

Kiedy patrzę na jego dorobek to widzę sta­bi­liza­cję. Lech zaczął grać piłkę przy­jem­ną dla oka, której nie było moż­na obser­wować pod­czas kadencji Bakero. Pier­wsze pół roku na fali — bez doświad­czenia, ale z niesamow­itą wolą wal­ki i ambicją. Odpadł w pucharach przez brak doświad­czenia. To miał rok i dwa lata później. Wtedy jed­nak zabrakło szczęś­cia. A to jest w fut­bolu bard­zo ważne.

Rumak nie miał tego, co mają najlep­si tren­erzy w pol­skiej lidze. Nie miał też prasy. To oso­ba niezwyk­le pew­na siebie, która wie czego chce. Za to też ober­wał, bo wypom­i­nano mu jego słowa wypowiadane pod­czas kon­fer­encji oraz wywiadów.

Trud­no, patrząc na mecz z kel­nera­mi z Islandii, nie odnieść wraże­nia, że zro­bił wszys­tko tak jak powinien. Zmi­any były rozsądne, zespół przy­go­towany do sezonu nieźle, bo grał fajną piłkę. Gdy­by udało się w pier­wszych min­u­tach pokon­ać tego islandzkiego bramkarza, który już niemal został owiany leg­endą, było­by łatwiej i na pewno “Kole­jorz” by awan­sował. Tak się nie stało, bo zabrakło tego cholernego szczęścia.

Pres­ja z jaką spotkał się Rumak była duża. Ze strony dzi­en­nikarzy oraz kibiców. Zau­fanie dostał od zarzą­du, ale on to zaled­wie kil­ka osób. Kibiców i dzi­en­nikarzy znacznie więcej. I to właśnie pres­ja z ich strony była dla tren­era par­al­iżu­ją­ca. Tutaj zabrakło mu tego doświad­czenia. Nieza­leżnie jed­nak od decyzji, jaką pode­jmą władze klubu, to tren­er, który z powodze­niem będzie mógł pra­cow­ać na niezłym ligowym poziomie. Kiedy piszę te słowa jest najdłużej pracu­ją­cym w Ekstrak­lasie — dwa i pół roku.

Postać Ruma­ka to tylko wierz­chołek prob­le­mu, z którym musi się ter­az zmierzyć Lech. Kole­jnym to rozbi­ta szat­nia, piłkarze, którzy zostali zlani przez ama­torów i jeszcze raz piłkarze, którzy mimo tego, że najchęt­niej ter­az zniknęli­by na kil­ka tygod­ni — za kil­ka dni muszą wyjść na boisko w Gdańsku i udowod­nić, że potrafią.

Nawet jeśli Rumak zostanie zwol­niony, to piłkarze zostaną. Efekt nowej miotły może, ale nie musi zadzi­ałać. Zadzi­ała na świado­mość piłkarzy na pewno wiz­ja i per­spek­ty­wa kole­jnych miesię­cy, w których będą im wypom­i­nane dwa nieu­dane mecze z Island­czyka­mi. Bo sko­ro na wyjeździe zagrali dobry mecz, to dlaczego nie zdobyli gola. U siebie nie byli skuteczni, nie strzeli i sami siebie pod­dali kompromitacji.

Do dzisi­aj wypom­i­nany jest im Sztokholm, Wilno, a ter­az dojdzie Stjar­nan. Chy­ba najbardziej bolesne, bo nie ma możli­woś­ci, aby racjon­al­nie wytłu­maczyć to co się stało.

Ja do tej pory nie potrafię. I nie będę pewnie przez kole­jne miesiące.