Panie Teodorczyk, umiejętności Pana nie bronią

Wyjątek potwierdza regułę — mówi stara niepisana zasa­da. W przy­pad­ku Lecha Poz­nań tym wyjątkiem była bram­ka Łukasza Teodor­czy­ka w meczu prze­ci­wko Wiśle Kraków. Ten chłopak przyszedł do Poz­na­nia, mówiono o nim z nadzieją na lep­sze jutro, lecz powoli traci grunt pod nogami.

Nie ma co ukry­wać, to nie jest najlep­szy okres w kari­erze tego gracza. Celowo nie pisze­my piłkarza, bo na to miano trze­ba sobie zasłużyć, a co jak co, ale temu grac­zowi do tego jeszcze bard­zo daleko. Ale od początku.

Nie było ostat­nio w Poz­na­niu zawod­ni­ka, który miał tak dobrą prasę w momen­cie przyjś­cia do Lecha Poz­nań. Pisano o Teodor­czyku jako nadziei „Kole­jorza” na lep­sze jutro. Nie ma co ukry­wać, to zawod­nik, który był w zupełnie innej sytu­acji, niż Ślusars­ki. Cho­ci­aż — prze­zornie — ten dru­gi ma obec­nie swój najlep­szy okres w kari­erze: strzela, a nawet jeśli coś zmar­nu­je, to bie­ga i wal­czy. Mimo tego w stol­i­cy Wielkopol­s­ki czekano na napast­ni­ka. Przyszedł, jed­nak trud­no nazwać go napast­nikiem. Przy­na­jm­niej nie takiego oczekiwano.

Gdy do „Kole­jorza” trafi­ał Lewandows­ki i Rud­nev było widać, że mają papiery na granie. Ten pier­wszy swo­ją bramkę zdobył po 76 min­u­tach w barwach Lech. Dru­gi na gola czekał jeszcze mniej, bo jedynie 21 min­ut. Teodor­czyk? Jedynie 404 min­u­ty. Gołym okiem widać różnicę.

Jed­nak nie chodzi tylko o umiejęt­noś­ci piłkarskie, bo moż­na zrozu­mieć kwest­ie akli­matyza­cji, nieu­miejęt­noś­ci przys­tosowa­nia się do nowych warunk­ów, a w przy­pad­ku Teodor­czy­ka nawet to, że nie przepra­cow­ał z Lechem okre­su przy­go­towaw­czego. On jed­nak zachowu­je się jak wszech­wiedzą­cy, a tym sporo traci.

Zapy­tany przed ostat­nim meczem o powody i opinię… a może lep­iej odd­a­jmy głos dzi­en­nikar­zowi i graczowi.

Dz: — Mieliśmy ostat­nio dwa mecze, w których, w koń­cowych min­u­tach Lech raczej próbował bronić wyniku..

T:- Tak, ja tego raczej nie zauważyłem w meczu z Wisłą. Proszę obe­jrzeć se końcówkę jeszcze raz może.

Dz:- Na przykład z Jagiellonią?

T:- No to może z Jagiel­lonią, ale.…

Dz:- To jest właśnie jeden z dwóch ostat­nich meczów.

T:- To dwóch czy jed­nego, bo już nie wiem.

Dz:- No jed­nego z dwóch ostat­nich meczów.

T:- No, chy­ba że tak…

Jeden z wielu przykładów bucow­a­toś­ci i braku sza­cunku tego piłkarza w sto­sunku do innych. Takim zachowaniem na pewno nie pracu­je na swo­ją korzyść. Nad­mier­na pewność siebie musi być popar­ta wynika­mi. Tę od samego początku posi­adał Mar­iusz Rumak i nawet jeśli w pier­wszych dwóch – trzech meczach moż­na było mówić o fal­star­cie jego „Kole­jorza”, to później się rozkrę­cił i broniły go wyni­ki. Teodor­czy­ka na razie nie broni nic. No chy­ba, że mówimy o jego sytu­acji sam na sam z meczu z Widzewem.

Jeśli do Poz­na­nia trafił mer­cedes, to musimy te słowa zwery­fikować. Miał trafić mer­cedes. Na razie mamy kogoś, kto aspiru­je do tego, aby nim być. I jeśli jest bezczel­ny poza boiskiem, to na nim też powinien być. Tylko jed­nak na muraw­ie widzę, nieste­ty, kogoś zgoła innego. Zwolen­ników „Teo” jest coraz mniej. A na tym wszys­tkim skrzęt­nie korzys­ta Ślusars­ki. I robi to, co powinien robić prawdzi­wy napast­nik. W końcu w piłce nie ma sentymentów.